چنین کز بهر خود خواهم همه نام

ز بهر دوستان خواهم همه کام

دو شادی هست او را در دو هنگام

یکی شادی گه نامه‌ست و پیغام

دمیده گشت صبح از خاور بام

شکفته شد بهار کشور کام

گناه از بن ترا بود ای دلارام

گرفتاری مرا آمد به فرجام

الا ای ابر گریان بر سر رام

ترا خود شرم ناید زان گل اندام

ازیدر باز پس ننهادمی گام

مگر آنگه که جانم یافتی کام

دگر ره گفت با رخش ره انجام

نهی رخشا همی بر چشم من گام

سمنبر ویس گفت ای بی خرد رام

نداری از خردمندی بجز نام

نه دل را بود در تن هیچ آرام

نه غم را بود نیز اندر دل انجام

سمن‌بر ویس گریان بر لب بام

لب بام از رخش گشته وشی فام

بماند در وفا زنده مرا نام

چو مرگم پیش تو باشد به فرجام

نه هرگز یابی از من خوشی و کام

نه اندر مرو یابی جای آرام

سمنبر ویس گفت ای بی وفا رام

گرفتار بلا گشتی سرانجام

دلی رسته ز بیم و جسته از دام

دگر ره کی نهد در دام تو گام

چو تنگ آمد به خاور لشکر شام

برآمد چون درفشی پیکر بام

همی با او خورد آب از یکی جام

به تیغ ننگ ببریده سر نام

چو رامین را بدید از گوشهٔ بام

به راه افتاده با موبد به ناکام

به چونین خوش زمان و نغز هنگام

که گیتی تازه بود و روز پدرام

پیام ویس یک یک گفت با رام

تو گفتی ناوَکی بود آن نه پیغام

ز پیش آنکه او بر تو خورد شام

تو بر وی چاشت خور تا تو بری نام