کشتی ز بی آرامی ام، آرام جان کیستی

کردی به این بیخوابی ام، شب میهمان کیستی

از سرکشی یک جا نه ای، با خویشتن هم وا نه ای

از خود نه ای از ما نه ای، آخر تو زان کیستی

بر دیده گذارم کف پایی که تو داری

مالم به رخ زرد، حنایی که تو داری

با آنکه شبم روز شد از آینه صبح

در خواب ندیده ست صفایی که تو داری

گر به مهر همه چون صبح برآرم نفسی

ندهد چرخ ازین فرقه به من همنفسی

شب گرفتم به برش، از من مسکین رخ تافت

شعله را کی بود آرام در آغوش خسی؟

آشیان و پر پرواز و گل و دانه و آب

[...]

آتشین رخسار ما شمعی ست بزم حسن را

لیک شمعی کز سرش گل کرده تا پا روشنی

نخواهی داشت رنگ از سوختن هم، ای خس گلشن

اگر در آتش بی طالعیها همچو من باشی

ز بوی دلکشت مستی فزاید عندلیبان را

به گل حاجت ندارد باغبان، تا در چمن باشی

گل از شوخی هزاران خنده بر گفتار بلبل زد

[...]

در کار معنی پروری کافتاده ناحق بر سرم

بخت بدم می افکند، هر دم به فکر باطلی

ای مرد قابل، واژگون اظهار حال خویش کن

کز دهریابی عافبت، مانند هر ناقابلی

در کوچه زنجیر به خاکم بسپارید

روزی که بمیرم ز غم سلسله مویی

قسمت ما درد بسیار است و درمان اندکی

بی سرانجامی ز حد افزون و سامان اندکی

رو نمی داد این قدر محنت درین مهمانسرا

میزبان گر مهربان می شد به مهمان اندکی

اگر با ما سیه بختان بود ماه جهانتابی

شب ما چون شب زلفت نخواهد دید مهتابی

چو رخ در آینه بینی، گل آرزو نکنی

چو بنگری به قد خود، به سرو رو نکنی

خط پیاله بود آیتی ز سوره نور

به این مقاله حق، دست بی وضو نکنی

به دست من چو دهی گل، ببوی و خوشبو کن

[...]

زین گونه گر شیرین بود، لعل لب نوشین تو

در بوسه خوردنها مرا از اشتها می افکنی!

ای چرخ، فردا می دهم یک دجله آب کوثرت

امروز اگر خاک مرا، در کربلا می افکنی

خوش آن کز یاری دوران چو مینا

ببینم خویش را پهلوی ساقی

سبکرو می کند رطل گران را

بنازم قوت بازوی ساقی

دامن آرزویم پر شده از گوهر اشک

باید آورد به کویت که خریدار تویی

از خم زلف سیه، پا ننهادی بیرون

آفتابی که بماند به شب تار، تویی

از گل غمها به رنگ غنچه پژمرده است

گر وطن سازد دلم در چشمه سار تازگی

می کند برخاک پایت همچو برگ گل نثار

گر به دست آب باشد اختیار تازگی

به این بی برگی ات در برگرفتم، نرگسی بگشا

اگر خواهی بهاری را در آغوش خزان بینی

از نیک و بد کشیدیم، آزار آشنایی

بهر چه ما نباشیم، بیزار آشنایی

ما آشنای خویشیم، لیکن ز بیم کلفت

با خویش هم نداریم، اقرار آشنایی

در وی رقم نگشته، حرفی که راست باشد

[...]

چون ز تنهایی غربت برهانم خود را؟

من که عاجز شده ام در وطن از تنهایی

هر که از یار جدا ماند، دلش می سوزد

بدعت ما نبود سوختن از تنهایی

کم نگردد غم آن سرو قبا پوش طرب!

[...]

کنم گر جان فدای کودک اشک

به خونم می دهد آخر گواهی

سفیدی رو نمی آرد به مویم

ز بس می بیند از من روسیاهی

بس که برگرد تو گشتم، سر من می گردد

باید از شوق چنین گشت به قربان کسی

زندگی می آورد ای شمع، آب جوی صبح

چون تو از موج نسیمش در پی مردن شدی؟

ای دل از بیم گناهت دوزخی در عرصه نیست

می گریزد از تو آتش، بس که تردامن شدی