حاجی بهرام بود از اعیان رفت

از دار فنا به ملک جاویدان رفت

تاریخ وفات او خرد از سر درد

گفتا ز جهان یگانه دوران رفت

حاجی بهرام ای دریغا

از ملک وجود بست رحلت

تاریخ وفات او عزیزی

با قصر بهشت کرد اشارت

دارم طلبی ز یار جانی دو سه کفش

نی زرد بود نه قرمزی و نه بنفش

نی چرم نه سختیان نه میشی باشد

نی کوبه به او رسیده باشد نه درفش

دنیاست عروس سه طلاق است سه کفش

نی زرد بود نه قرمزی و نه بنفش

این را تو اگر ز یار جانی طلبی

میدان به یقین که جنگ مشت است و درفش

صاحب کرما از تو کرامت ماند

ذات تو در ایام سلامت ماند

امروز مرا وعده به فردا مگذار

ترسم که به فردای قیامت ماند

صاحب جاها ترا ز من نیست خبر

هرگز نکنی به حال افتاده گذر

اسپی که به بنده وعده کردی نرسید

این وعده تو سراسپگی بود مگر

ای میر عالمی ز عطای تو بهره مند

لطفت چرا کند به من خسته ماجرا

اسپی که از برای من انعام کرده یی

آن هم به کهکشان فلک می کند چرا

صاحب جاها من از تو زر می طلبم

بی توشه ام و زاد سفر می طلبم

هر چند دویدم اسپ با من نرسید

این بار ز تو کرای خر می طلبم

در کشور حسن بینوا باید شد

عیسی و رفیع را گدا باید شد

اندیشه ز دشت کربلا باید کرد

قربان امام زاده ها باید شد

کارم به یکی بلای جان افتاده

سودا به سرم جهان جهان افتاده

فرزند عزیز من که دل نامش بود

عمریست به دست الامان افتاده

در کوی تو خویش را عدم فرض کنم

صد جان دگر به پای تو قرض کنم

عمریست به حال من نمی پردازی

از دست تو با میر روم عرض کنم

چشمم که به خشک سال مشتاقی ماند

دور از رخ یار از ره قاقی ماند

چون غنچه لاله گل کند هر سر سال

داغی که ز ساقی به دل باقی ماند

امروز به زیر پایم اسپ است بدو

چون فیل بود لکه چو فرزین کج رو

پیوسته به کهکشان چرا می سازد

حاجت نه به آخور است او را نه به جو

اسپی دارم که دم علم می سازد

زین را ز پشت بر شکم می سازد

بوداست مگر به اسپ شطرنج یکی

از دور پیاده دیده رم می سازد

اسپی دارم کز غمش سوخته ام

با عیب سراپاش نظر دوخته ام

گفتم که به صاحبش روم رد سازم

گفتا که به کل عیب بفروخته ام

اسپی که به آب و علفش پروردم

شد از غم او زیاده بار دردم

یک سال بهار عمر صرفش کردم

از باغ بلند تا به شهر آوردم

ای آنکه تویی حیات ما باعث بود

هستند جهانی به حیاتت خوشنود

چون ذره به خاک رفته بودم شاها

خورشید عنایتت مرا زنده نمود

صاحب جاها چشم سحرخیز به توست

عمر خضر و دولت پرویز به توست

تب از بدنت عرق شد و ریخت به خاک

از بس که دعای شمس تبریز به توست

شاها نفست مسیح را دم بخشید

لطف تو به حال بنده مرهم بخشید

من چینم از ذره کویت کمر

خورشید تو زندگی به عالم بخشید

ای قبله زخدمتت بسی مهجورم

عمریست از این فیض سعادت دورم

رنجوریم از راه کسل نیست مرا

چون دور ز دیدار توام رنجورم