امروز منم تفته دل و رفته روان

تلخم شده زندگانی اندر زندان

وآنچ انده کرد مر مرا بر دل و جان

بر شیران کرد ضرب سلطان جهان

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ور نه ز تو چون لاله کنم پیراهن

دعوی دلست با توام بند مزن

وآنک در حکم عشق و اینک تو و من

مشک از سر زلفین تو بویم پس ازین

گرد در تو بدیده پویم پس از این

پیوسته رضای تو بجویم پس ازین

جز با تو حدیث کس نگویم پس ازین

زاری و دعا کن به سحرگاه ای تن

توفیق و سداد و راستی خواه ای تن

گر کژ بروی به خدمت شاه ای تن

برخورداری مبادت از چاه ای تن

دیدی که غلام داشتم چندان من

پرورده ز خون دل چو فرزندان من

در جمله از آن همه هنرمندان من

تنها ماندم چو غول در زندان من

روزم تیره ست از آن رخ مهوش تو

عیشم تلخست از آن لبان خوش تو

هستم صنما تا بشدم از کش تو

دلخسته تر از گوهر گوهر کش تو

دل بست شود چو سرفرازد با تو

تن بگدازد که در گدازد با تو

بی ساز شود هر که بسازد با تو

نا باخته باید آنکه بازد با تو

آنی که بری دست نیازد با تو

در خوبی همعنان که بتازد با تو

خون گردد خون چو دل بسازد با تو

جز جانبازی عشق نبازد با تو

هر جان که بود برتر از آن باشی تو

بخریده امت به جان گران باشی تو

هر جای مرا به جای جان باشی تو

ای دوست به جان نه رایگان باشی تو

نورست ای ماه حسن سرمایه تو

پیرایه تو پست کند پایه تو

ابرست غبار بر تو پیرایه تو

پیرایه چه بندد به تو بر دایه تو

ای نای تو را نقل و می روشن کو

با تو طرب طبع و نشاط تن کو

گر تو نایی لحن خوشت با من کو

چون نای تو را دریچه و روزن کو

ای شاه بترس از آنکه پرسند از تو

جایی که تو دانی که نترسند از تو

خرسند نه ای به پادشاهی ز خدای

پس چون باشم به بند خرسند از تو

سلطان ملک اقبال عنان داد به تو

درهای نشاط شاه بگشاد به تو

گشته ست زمانه نیک دلشاد به تو

تا حشر زمانه همچنین باد به تو

صالح پس ازین طرب نباید بی تو

شاید که ز دل طرب نزاید بی تو

جان در تن من بیش نپاید بی تو

خود جان پس ازین کار نیاد بی تو

ای شمع شدم به عشق پروانه تو

خوانند مرا به شهر دیوانه تو

امروز منم ز خویش و بیگانه تو

تن تافته چون رشته یکدانه تو

ای نای ندیده ام دلی شاد از تو

نایی تو ولیکن نرهد باد از تو

جز ناله مرا چو نای نگشاد از تو

ای نای مرا چو نای فریاد از تو

مادر که مرا بزاد زاد از پی تو

هم ایزد که جان داد داد از پی تو

گر نیستم ای نگار شاد از پی تو

خون شمع دلم تافته باد از پی تو

هرگز نرسد به لطف در مهر چو تو

بت را نبود حلاوت چهر چو تو

در حسن نزائید مه و مهر چو تو

ای مهر ندیده اند بد مهر چو تو

خوردم همه زهر عشق تو شکر کو

دیدم بتر هوای تو بهتر کو

گر شاخ هوای تو نرفتم بر کو

در تاریکی سکندرم گوهر کو

روی و بر من تا بشدم از بر تو

زردست و کبودست به جان و سر تو

زیرا که در آرزوی روی و بر تو

این پیرهن تو گشت و آن معجر تو