بنهاد چو بر دوش قضا طبل و علم را

فرمود نویسندهٔ تقدیر قلم را

طغراکش فرمان قضا و قدر خویش

بی دست و قلم کرد همان امر قدم را

لازم که قضا طبل زنان می رود آخر

[...]

نقاش قضا نسخهٔ ابروی بتان را

گویا که به تصویر کشیده است کمان را

هرگز نه گشوده است و نه بسته است مه من

از ناز، میان را وز انداز دهان را

عمری است که در دامن زلف تو زدم دست

[...]

بس بلند است قصر و خانهٔ یار

در تصور ز سر فتد دستار

در رهش بسکه دست و پا زده ام

پا ز رفتار ماند و دست از کار

بعد از اینم غم حساب نماند

[...]

کی ز کوی تو سعیدا نفسی می شد دور

گر خیال تو نمی داد دلش را دستور

گرچه در صورت ظاهر ز تو دور افتادم

نیست منظور خیالم بجز ایام حضور

پرتو شعلهٔ دیدار منور دارد

[...]

دانی که چیست بار ترازوی این دو دم

این پله اش حدیث حدوث است آن قدم

آباد باد ملک عدم زان که در وجود

آمد جهان و هر چه در او هست از عدم

با آن که پی به پی ز پی عمر می روم

[...]

آن که خوانی نام او نفس بهیم

در حقیقت اوست شیطان رجیم

نیست در عالم عجایب تر ز نفس

نیست یک ساعت به حال مستقیم

در دمی مردی خدادان می شود

[...]

قرآن چو به حرف آمد و مخلوق شد انسان

آن سورهٔ رحمن شد و این صورت رحمان

در عالم ایجاد به اوصاف حقیقت

موصوف نگردید بجز حضرت انسان

چشمم به رخش شیفته و دل به خم زلف

[...]

ز دست این فلک اژدر تمام دهن

بیا ز حق مگذر مشکل است جان بردن

ز بیم نیش حوادث چنان گداخته ام

روم بتاب اگر آیم به دیدهٔ سوزن

به چاه غم چه فروکرده ای مرا ای چرخ

[...]

ز شوخی خطش غوطه زد در نگاه

که شد دیده را نور بینش سیاه

ز عکس هلال سر انگشت او

بر اوج فلک شد نمایان دو ماه

به رد کلام عدو از قضا

[...]

ز خود تهی شده ام تا نوازیم به دمی

چو نی اگر کنیم بند بند، نیست غمی

ز همتت حبشی رتبهٔ قریشی یافت

قبول رای تو خواهد کند عرب، عجمی

هر آن که در ره تو سر نهد هنوز کم است

[...]

به چشم خلق شود تا عزیز گرد رهش

کشد به دیدهٔ خود سرمهٔ سلیمانی

چها گذشته به دور خطش ز دل ها زلف

مگر کند به صبا شرح این پریشانی

وگرنه کیست که با صد زبان ادا سازد

[...]

بندهٔ رحمان رحیمیم ما

بر در الله مقیمیم ما

حمد بجز ذات خدا نارواست

مدح به غیر از صفتش ناسزاست

وادی خلقت همه زین سرحد است

[...]

بعد مناجات [و] ثنای خدا

نعت رسول است سعیدا سزا

خواجهٔ کونین حبیب اله

پاک ز هر پاک طبیب گناه

رحمت حق در دو جهان تاج او

[...]

فکر ذاتش داشتم صورت به یاد آمد مرا

....................................رت به یاد آمد مرا

«رب ارنی» گفتم و موسی صفت رفتم به کوه

[خواستم دیدار] او حیرت به یاد آمد مرا

سر را بر آستانهٔ فکر صفات نه

زنهار پا دراز مکن از گلیم خویش

ز احسان زید و عمرو مکن چشم دل دوبین

چون کورباطنان مده از کف کریم خویش

انبیا راست شام باغ [و] حریم

شاهد او مقام ابراهیم

شام چشمی است بر رخ عالم

طاق ابرو مقام ابراهیم

ز ره رسید سعیدای دردمند و فقیر

به طوف مرقد اسحاق ابن ادهم شاه

اگر ملایکه را کار مشکلی افتد

ز روی عجز بیارند رو بر این درگاه

شبی به خاطرم الهام شد ز حضرت غیب

[...]

ز روح پاک تو امدادها طلب دارم

نه زاد راحله دارم نه قوت این راه

دگر ز حشمت و جاهت امید آن دارم

که زیر چتر تو باشد مرا به حشر پناه

به اختیار از این آستان نمی رفتم

[...]

تا روی تو دیدیم یقین شد ما را

بر قدرت ذات خالق ارض [و] سما

از روی تو می توان به معنی پی برد

«سیماهم فی وجوهمم» گفت خدا

پاک از همه ساز جای استغنا را

بنواز بلندنای استغنا را

خواهی که به دام کس نگردی پابند

در دام آور همای استغنا را