... یکی گرزش او زود بر سر زدی

فغانی ز دیو و خروشی از اوی

به خون غرقه دیو و به خوی جنگجوی ...

... ابا این بسنده دلیران کین

جهان دید پرخیل دلبر فغان

همه برده از پرده بر مه فغان

دو گلنارشان غرقه در خون شده ...

... از ایوان به کیوان برآمد خروش

زبر زآن فغان خاست و ز شهر جوش

بر آن خانه پاک آتش اندر زدند ...

... همی تا ویس بت پیکر چنان بود

جهان از دست موبد در فغان بود

عروس ار چند نغز و با وفا بود ...

... دلیری یافت ویس ماه رخسار

فغان در بست و گفت ای وای بر من

که هستم سال و مه در دست دشمن ...

... همانا گر چو من بیدل بمانی

فغان در گیتی از من بیش رانی

تو بنشینی و از من صبر جویی ...

... که و مه را ز رفتن کرد آگاه

تبیره بر در خسرو فغان کرد

که چندین راه شاها چون توان کرد ...

... به بیداری نیایی چون بخوانم

بدان تا بیشتر باشد فغانم

به گاه خواب ناخوانده بیایی ...

... ز درد من همه همسایگانم

فغان برداشتند از بس فغانم

همی گویند ازین ناله بیاسای ...

... خروش من بدرد پشت ایوان

فغان من ببندد راه کیوان

چنان گریم که گرید ابر آذار ...

... گهی چون دیوزد بیهوش گشتی

فغان کردی و پس خاموش گشتی

گهی بیخود به روی اندر فتادی ...

... چون کسی کش جان و دل باشد ز هجر اندر نوا

من چو بلبل داشتم بسیار فریاد و فغان

لیکن آنگاهی که بود آرام جان از من جدا ...

... چون گرد لاله زار بهاری بنفشه زار

گاهی ز عشق لاله کنم ناله و فغان

گاهی بگریم از غم هجر بنفشه زار ...

... بر عقیق از چهر او هر ساعتی بارم زریر

گر من اندر هجر آن گلرخ فغان دارم رواست

بلبل اندر وصل گل باری چرا دارد نفیر ...

... گاهی از قمری نوا و گاهی از ساری سرود

گاهی از بلبل فغان و گاهی از صلصل صفیر

چرخ تیره زابر چون از گرد لشگرگاه شاه ...

... بگاه کین تو یازد بترک تازی تاز کذا

همی فغان کند از رنج دو بنانت قلم

یکی بنه قلم و سوی ساغر می تاز ...

... او ز جور مهر و آذر مستمند و ناتوان

من بفریاد و فغان اندوه بگسارم همی

او ندارد تاب آن کآمد بفریاد و فغان

تا سپاه اندر جهان آورد آذر ماه ازو ...

... زایران را هست دست راد تو فریادرس

نیست پیش دست تو حاجت بفریاد و فغان

زهر خوردن بر گمان نه کاردانایان بود ...

... تا گل روی ترا دیدم شدم

همچو بلبل با خروش و با فغان

گشتم اندر فرقت تو شعر گوی ...

... پیرایه کرد پاره و افکند پیرهن

اندر فراق بیش کند ناله و فغان

هر کو روان بمهر کسی کرده مرتهن ...

... همیشه زایران تو برامش کردن و شادی

همیشه زرت اندر کف بفریاد و فغان کردن

مکان خواستارانست روز و شب سرای تو ...