... اگر در گوشه ای تنها حدیث درددل گویم

فغان و ناله و آه از در و دیوار می آید

چو لاله داغ دل دارم که بی دلدار در گلشن ...

... چون بار ندادند و دری هم نگشادند

فریاد و فغان از دل آشفته کشیدیم

گفتند حسین از چه فغان است و خروش ست

ما خلوت خاص از پی هرکس نگزیدیم

... میبرد تا روز خواب از چشم من

هر شبی آه و فغان عاشقان

از سرشک خون و آه آتشین ...

... بس فارغی و بیخبر از حال من مگر

آگه نیی ز ناله و آه و فغان من

بادا نشان درد تو بر لوح دل اگر ...

... نگار ما به کنار آمد و کناره گرفت

فغان ز حسرت این درد بی کناره ما

ستاره خون بچکاند به چشم اگر بیند ...

دوش از فراغ روی تو با روی سندروس

نالیده ام چو نای و فغان کرده ام چو کوس

گفتی به وعده دوش که کام از لبت دهم ...

... وز پس به الرحیل ندا می کند سروش

واپس چه خفته ای که فغان می کند درای

در پیش راه دورجرس می زند خروش

... به زیر خرقه چه زنارها که پنهان است

فغان ز شیوه ی این صوفیان نا درویش

جراحت دل ما گر نمی کنی مرهم ...

... سرش بریده که در من کشد زبان سیاه

فغان که صومعه گیران دورنگ و زراقند

به درعه های سفید و به طیلسان سیاه ...

... بده جامی که دیگر باغ را چشم و چراغ آمد

چو بلبل با فغان چون لاله در خون دلم آری

از این گلشن نصیب عشقبازان درد و داغ آمد ...

... چون ترا دیدم ز شادی دست و پا گم می کنم

گفته ای شاهی بر این در کیست با چندین فغان

داد خواهم بر در سلطان تظلم می کنم

... افتاد در دام بلا بیچاره بهر دانه ای

در گوش تو آه و فغان بادی است از هر سو وزان

با چشم خواب آلود تو افسون من افسانه ای ...

... ما گرفتاران به زندان قفس کردیم خوی

از فغان زار من گشته رفیقان دردمند

وز دل بیمار من مانده طبیبان چاره جوی ...

... دل هرکجا که رفت به دعوی عشق تو

با خویشتن نفیر و فغان را گواه برد

از ما قرار و صبر و دل و دین مدار چشم ...

... کس را وقوف نیست بجز نی ز همدمان

کز دست هجر کیست نفیر و فغان من

گفتم تن خیالی مسکین چو موی چیست ...

... اگر نهان کنم از خلق عشق آن مه را

فغان و آه دل بیقرار را چه کنم

چمن اگر چو نگارست تازه و خرم ...

... ز چوبها که همی خورد شب هریسه به دیگ

فغان فتاد به روغن که این چه بیدادست

به قصر و پنجره زلبیا چه می نازی ...

... می گفت قلیه با دل بریان برنج را

غافل مشو ز گریه و آه و فغان ما

سرگشته ایم در طلب گرده و عسل ...

... باز کردند به دشنام دهان همچو طغار

بود در ناله و فریاد و فغان دنبه گداز

زین جهت ترش پلا داشت دلی پر آزار ...

... خنب آب از طرفی بانگ بر اینها زد و گفت

که چه فریاد و فغان است و چه کار است و چه بار

من به تردامنی خویش ازو خورسندم ...

... که کس نگشود و نگشاید بحکمت آن معما را

فغان کاین موزه بر جسته و نوروزی چته

چنان بردند صبر از دل که ترکان رخت یغما را ...