... که من با دامنی پرخار حسرت از چمن رفتم

نشد ز آن لب نصیبم بوسه هرگز فغان کاخر

ز حسرت تلخ کام از کویت ایشیرین دهن رفتم ...

... پریزادی تو دیوان از پیت من آدمی زادم

رقیبانت گرفتند از من و من در فغان تا کی

ستاند دادکر زین مردم بیدادگر دادم ...

... منال ایدل که در دل مهوشان را

ندارد ناله تأثیری فغان هم

بخونم آن شکارافکن کشیده است ...

... امروز باید از غم فردا گریستن

گوشد دلم بصرفه خون و فغان کزو

باید گرفت قطره و دریا گریستن ...

... ز کف ناجسته آید بر نشان تیر دعای من

همان به کز فغان مشتاق لب بندم درین وادی

که هرگز نشنود محمل نشین بانگ درای من

... ز آغاز آب و آتش در جهان از اشک و آه من

ز بیداد غمش مشتاق دایم در فغان باشد

رسد تا کی به داد دادخواهی دادخواه من

ز آن رخ افروخته و آن قامت افراخته

در فغان گل همچو بلبل سرو همچون فاخته

در قمار عشقبازی دین و دل از من مجوی ...

... کرده مشتاق که در وادی عشقت نالان

کز فغان شور درین بوم و بر انداخته ای

... گردند تا صورتگران شرمنده از صورتگری

از دادخواهان بشنوی هر سو فغان هر جا روی

در بر قبای خسروی بر سر کلاه سروری ...

... کافیست بر جبینم گردی ز آستانی

هر دم فغانم آید جانسوزتر که چون نی

دارم ز زخم تیرت پر رخنه استخوانی ...

... کرده است به تار ناله پیوند

منعم مکن از فغان که دارم

زآن نخل که هست بس برومند ...

... آنم که به محنتم بد و نیک

دارند فغان ز دور و نزدیک

زان زلف که از غمش گرفته ...

... منعش مکنید از آتش عشق

گر سوخته ای فغان برآرد

یکدم نشود کسی که سوزی ...

... آن گلبن ناز را بگویید

آکنون بشنو گهی فغانم

دانم ز غمت که خواهد آخر ...

... زین باغ بروضه جنان رفت

رفت و زغمش فغان احباب

هر دم ز زمین بر آسمان رفت ...

... فرمان کردگار جهان را مطیع شد

بار حیات بست و ز قوتش فغان بلند

از جان دردناک شریف و وضیع شد ...

... ازاین چمن شد و مرغان بناله می گویند

فغان که رفت و جوان رفت میرزااحمد

چو زد بهم پروبال و بآشیانه قدس ...

دیشب دل من چو خسته از رنجوری

میکرد فغان ز محنت مهجوری

گفتم که چنین ساخت ز دردت نالان ...

... من خموشم حال من می پرسی ای همدم که باز

نالم و از ناله خود در فغان آرم تو را

شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من

تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را

ناله بی تاثیر و افغان بی اثر چون زین دو من

بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را ...

... بیار قاصد و بستان به مژده جان مرا

فغان و ناله کنم صبح و شام و در دل یار

فغان که نیست اثر ناله و فغان مرا

فغان که تا به گلستان شکفت گل بادی

وزید و زیر و زبر کرد آشیان مرا ...

... روان شوند فکنده به دوش خویش کفن ها

فغان که در همه عمر یک سخن نشنیدی

ز ما و می شنوی زین سبب ز خلق سخن ها

... اگر دو روز در این گلشن آشیان بستند

فغان که مدعیان از جفا برون کردند

مرا ز شهر تو و راه کاروان بستند ...

... به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانیم

چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان

برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانیم ...