ای چرخ نفور از جفای تو نفیر

وی بخت جوان فغان از این عالم پیر

ای عمر گریزان ز توام نیست گزیر ...

... زآواز سماع مطربانت

ناهید همی کند فغان ها

پربار شود ز در و شکر ...

... چنان تظلم منسوخ گشت در عهدت

کز آب و آتش ناید فغان آتش و آب

زهی چو آتش و آب آمده مهیب و لطیف ...

... همه سرگشته و روی جزع نه

همه دلخسته وبرگ فغان نیست

چرا دشمن همی شادی فزاید ...

... چو دستت ابر کی باشد که تا زو قطره ای بارد

ز برقش صد شرر زاید ز رعدش صد فغان خیزد

فلک در پیش حکم تو چو دو پیکر کمر بندد ...

... مرد آن بود که روز بلا تازه رو بود

ورنه بگاه شادی ناید ز کس فغان

بهر ثواب تیر بلا را سیر شوند ...

... آفتاب سایه گستر خواجه سلطان نشان

ای زجود و فغان از بحر و کان برخاسته

وی ز طبعت چشمه حیوان و کوثر خاسته ...

... زلفت از حد ببرد جور و جفا

تا مرا باز در فغان آورد

دل برد پای مزد جان خواهد ...

... چه دهم شرح چون توانم بود

گر کسی گوید آن فغان ز که بود

شاید ار گویم از فلانم بود

... زخمها در زخم این پیروزه پنگان آمدست

وز فغان بانگ گردون بر صلای جان فشان

عیسی اندر حجره گردون به افغان آمدست

لب چو جام پر شکر خندست عالم را از آنک ...

دوش چون مرغ شب فغان برداشت

مهر خاموشی از دهان برداشت ...

... زلف بستی فلک سپر بفگند

لب گشادی شکر فغان برداشت

خاک راه توام از آنکه مرا ...

... نکو چشمی است این یارب ز چشم بد نگهدارش

نمی کردم فغان زین بیش چون از سر گذشت آبم

من و المستغاث اکنون ز جزع و لعل خونخوارش ...

... که همه نقش سه یک می خوانم

چند خایم لب کامد به فغان

چند نوبت لبم از دندانم ...

... خودپسندی تو که هر نیم شبی

کند افغان فلک از افغانم

نه محمدتویی از جمع ملوک ...

... ز زخم خنجر تیزت فلک را کنده شد دندان

فغان و بانک کوس افگنده در صحن زمین غلغل

خروش نای رویین برده بر طاق سپهر افغان

نخست از حلق فرعونان براندی بر زمین دریا ...

... کز سر خاک ای شکر لب سایه نتوان بر گرفت

دی خیالت دید کز عشقت چنان کردم فغان

کز فغان من فلک عالم به افغان بر گرفت

ساز آن کردی که درمان سازی از بهر مجیر ...

مگذار تا توانی کز غم فغان برآرم

ترسم کز آتش دل دود از جهان برآرم ...

... دل می دهم به رشوت تا کار جهان برآرم

افغان من به بوسی در لب شکن که گردون

با فتنه سر در آرد گر من فغان برآرم

گفتی مجیر ازین در کی باز گردد آخر ...

... طمع دل زان طره عنبر فشان برخاستی

ور به شب گردون شنیدی ناله و افغان من

از فغان من ز گردون صد فغان برخاستی

گر نبودی بر زمین بار غمم شک نیستی ...

... دلی بستی و پیمانم شکستی

فغان می داشتم لب عرضه کردی

بدان تا در لب افغانم شکستی

چه گویی گر مجیرت گوید ای شوخ ...

... چون فراغت ز چنگ شد بیرون

زشت باشد فغان و ناله چنگ

نکبت پار و غصه امسال ...