چو ماه شعشعهٔ ماست برق خرمن ما

چو خوشه هیکل عمر است داس گردن ما

ز دست و پنجهٔ خورشید بر‌نمی‌آید

که همچو داغ، سیاهی برد ز روزن ما

هوای تاج که دارد به سر، که همچون باز

به زور بسته کلاهی جهان به گردن ما

ز دست شوق ز بس چاک گشته، پنداری

که همچو غنچه گریبان ماست دامن ما

چو موج آب که دارد حباب در آغوش

به جای سنگ بود شیشه در فلاخن ما

چه مشکل است که هر گام از سیاهی بخت

چراغپا نشود همچو برق، توسن ما

سلیم، کینهٔ دشمن ز ما محبت شد

خزان بهار شود چون رسد به گلشن ما