صافیدلی چو آینه در این زمان کم است

ور هست همچو آب روان در پی هم است

نبود عجب که منت آسودگی کشم

زخم صحیح ناشده در زیر مرهم است

آیینه از تراش و خراش است پرضیا

روشنگر طبیعت ما خلق عالم است

آب از دهان ساغر جمشید می رود

صبحی دمی که غنچهٔ گل پر ز شبنم است

پیچد به آن کمر ز گمان شانه زلف را

یک موی در حساب ز کاکل اگر کم است

تا حشر برنخیزد اگر بر فلک نهند

[سرباریی] که بر سر فرزند آدم است

در زیر خاک، همت می جوش می زند

این طفل نارسیده مگر نسل آدم است

دایم طناب طول امل در گلوی توست

تا میخ آز در گل حرص تو محکم است

بتخانه است دهر و سعیداست بت پرست

آن کاو مرید خال و خط و زلف و پرچم است