نهاد دولت جاوید در زمانه قدم

کشید رایت اقبال بر ستاره علم

گرفت عرصه عالم مثال روضه خلد

نمود ساحت گیتی جمال باغ ارم

بقا به صحن جهان بر نوشت نامه مهر

فلک ز روی زمین درنوشت جامه غم

ز جویبار سلامت دمید چهره گل

به کشتزار سعادت رسید بهره نم

به فر دولت و تایید بخت و عون فلک

جهان زصدر جهان گشت تازه و خرم

سر سران ملک الساده صدر دولت و دین

که هست دولت و دین را بنا به او محکم

پناه عالم و بنیان ملک و اصل شرف

کمال دانش و فر جهان و فخرامم

ز اصل گوهر پاک پیمبران عرب

ز نسل و نسبت شاهان و خسروان عجم

سرای دولت عالیش را ملک معمار

بنای حضرت والاش را فلک طارم

زهی به دولت و دانش هزار چون آصف

زهی به نصرت و هیبت هزار بار چو جم

کمینه چاکری از حضرت تو ده دارا

کهینه بنده ای از درگه تو صد رستم

خدایگان بزرگان عالمی و خدای

تو را ز حشمت و رفعت سپاه داد و حشم

تو جعفری و عمت هست جعفر طیار

همی ثنای تو گوید به پیش جد تو عم

مقرر است جمال تو را کمال بقا

مسلم است سخای تو را وفای نعم

به عهد دولت تو با نشاط خدمت تو

دلی نماند به درد و رخی نماند دژم

نهاد عدل تو آن قاعده که در گیتی

فغان و ناله نباشد مگر ز زیر و ز بم

به نور رای تو بینا همی شود اعمی

زعشق مدح تو گویا همی شود ابکم

تو آن کسی که مقرند همگنان که توی

به بذل تو همت بر همگنان ولی نعم

به بندگی تو اقرار می کند گردون

به چاکری تو خط باز می دهد عالم

منم به بندگی خاص حضرت تو، مرا

مسلم است که دارند دیگران به سلم؟

به گفت حاسد صاحب غرض که افتادم

ز حضرت تو چون از روضه بهشت آدم

ز خوان حادثه ها می خورم غذای بلا

ز جام واقعه ها می چشم شراب ستم

مراست در دل غمگین ز آه سینه سنان

مراست بر رخ زرین ز خون دیده رقم

دلم ز شرم گناهست و جان زبیم عتاب

به پیش تیغ عنا و به زیر داغ ندم

مرا به نعمت عفوت رسان که می نرسد

به جان خسته من جز به عفو تو مرهم

نه حق خدمت سی ساله ثابت است مرا

نه هست عهد تو در جان بنده مستحکم

اگر ز حضرت تو دور بوده ام، بوده است

دعای دولت تو با دلم همیشه به هم

ز من به صدر تو گر صورتی کند نقاش

بود چو صورت بی جان بی روان مفحم

بدان یکی که هزاران هزار صورت خوب

وجود صنعش پیداکند ز کتم عدم

بدان خدای که هست از صفات لم یزلش

جدا مکان و زمان و بری حدوث و قدم

به حق خاتم پیغمبران و حرمت آن

که بود معجزه کار ملک او خاتم

به طور و نور و مناجات موسی عمران

به مهد و عهد و مقالات عیسی مریم

به قدر و دعوت یعقوب و عزت یوسف

به صبر و محنت ایوب و صفوت آدم

به عرش و کرسی و طوبی و سدره و کوثر

به محشر و عرصات و بهشت و لوح و قلم

به معشر و به مناسک به عمره و احرام

به موقف و به منا و به کعبه و زمزم

به دست و بازو و تیغ مقاتلان جهاد

به صدق توبه و زهد مجاوران حرم

به فضل جد تو بر جمله انبیاء و رسل

به فخر ذات تو بر صدر کبریا و کرم

به راز نیم شب عاشقان به درگه حق

که نیست خلق مران سر و راز را محرم

به حرمت تو که دین را قوی شد از وی پشت

به نعمت تو که پر کرد از اوی زمانه شکم

که من ز اول ایام عمر تا امروز

زخدمت تو مقصر نبوده ام یک دم

به قدر وسع یکی بنده بوده ام پیشت

به وقت خدمت مخلص تر از عبید و خدم

دلم متابع امرت به شدت و به رخا

تنم موافق حکمت به راحت و به الم

چه کرده ام که نکردند بندگان دگر

که جمله در خور مدحند و بنده در خور ذم

گناه را چه خطر پیش عفو کامل تو

ز کام تشنه کجا گردد آب دریا کم

چو سر برهنه جرمم تنم به عفو بپوش

که هست جامه عالم به عفو تو معلم

نعوذ بالله اگر جرم من نپوشی تو

به مرگ من همه پوشند جامه ماتم

چو هست بر تن و بر جان بنده حکم تو را

میان جرم من و عفو خود تو باش حکم

گرم به خدمت شغل قدیم راه نماند

همی زنم به ره مدحت و ثنات قدم

شدم زخدمت شغلت به سوی خدمت مدح

که هست خدمت مدح تو خدمتی معظم

نهم به دولت مدح توگنج های سخن

که گنج های سخن به که گنج های درم

همیشه تا که بود پرچم و سنان، بادا

سر مخالف تو بر سر سنان پرچم

خجسته روزه و فرخنده روز و فرخ عید

همیشه قسم معادی ز روزگار ستم