یکی را از بزرگان به محفلی‌اندر همی‌ستودند و در اوصافِ جمیلش مبالغه می‌کردند.
سر بر آورد و گفت: من آنم که من دانم.
کَفَیْتَ اَذَیً یا مَنْ یَعُدُّ مَحاسِنی
عَلانِیَتی هَذٰاٰ وَلَمْ تَدْرِ ما بَطَنْ
شخصم به چشمِ عالمیان خوب‌منظر است
وز خُبْثِ باطنم سرِ خجلت فتاده پیش
طاووس را به نقش و نگاری که هست، خلق
تحسین کنند و او خجل از پای زشتِ خویش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این متن، یکی از بزرگان در محفلی مورد ستایش و تعریف قرار می‌گیرد و در خصوص زیبایی‌های ظاهری‌اش مبالغاتی می‌شود. او به آرامی بیان می‌کند که من فقط خودم را می‌شناسم و نمی‌توان به ظواهر اکتفا کرد. او اشاره می‌کند که با وجود اینکه مردم او را زیبا می‌بینند، به باطن خویش واقف است و از زشتی‌های درونی‌اش شرمنده است. او به طاووس نیز اشاره می‌کند که با وجود زیبایی ظاهری‌اش، به خاطر زشت بودن پایش خجالت‌زده است. این متن به اهمیت شناخت درونی و باطن انسان نسبت به ظواهر می‌پردازد.
هوش مصنوعی: یکی از بزرگان را در محفلی می‌ستودند و درباره ویژگی‌های خوب و زیبای او زیاده‌روی می‌کردند.
هوش مصنوعی: او سرش را بلند کرد و گفت: من همان کسی هستم که خودم می‌دانم.
آنچه مرا آزردی بس است (بیش مرا میازار) ای کسی که خوبی‌های مرا یکایک می‌شماری. آشکارم این است که تو می‌بینی ولی از نهانم چیزی نمی‌دانی.
پیکرم به دیدهٔ جهانیان خوش‌دیدار است ولی از پلیدی‌ِ نهان سرافکنده‌ام
چنانکه طاووس را مردم به زیبایی و پر و بالِ نگارین می‌ستایند ولی او از زشتیِ پایِ خود شرمسار است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۶ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.