تا نسْرایی سخن، دهانت نبُوَد
تا نگْشایی کمر، میانت نبُوَد
تا از کمر و سخن نشانت نبُوَد
سوگند خورم که این و آنت نبُوَد
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به بیان ارزش و اهمیت سخن و زیبایی جسم معشوق می‌پردازد. او اشاره دارد که تا زمانی که معشوق سخن نگوید و خود را نشان ندهد، جذابیتی در او وجود ندارد. در واقع، شاعر با قسم به این نکته تأکید می‌کند که زیبایی و تاثیر معشوق، تنها در کلام و جسم او قابل مشاهده است.
هوش مصنوعی: تا زمانی که سخن از دل و جان برنیاید، دهانت باز نمی‌شود و تا وقتی که عزم و اراده‌ات را جمع نکرده‌ای، نمی‌توانی به هدف‌ات نزدیک شوی.
هوش مصنوعی: تا زمانی که به خاطر کمر و گفتارت نشانه‌ای از تو نبینم، سوگند می‌خورم که این تو نیستی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.