|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
لغزش به بخش حاشیه‌های شعر |
|
|
لغزش به بخش تصاویر نسخه‌های خطی، چاپی و نگاره‌های هنری مرتبط با شعر |
|
|
لغزش به بخش ترانه‌ها و قطعات موسیقی مرتبط با شعر |
|
|
لغزش به بخش شعرهای هم‌آهنگ |
|
|
لغزش به بخش خوانش‌های شعر |
|
|
لغزش به بخش شرح‌های صوتی |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
به اشتراک‌گذاری متن شعر جاری در گنجور |
|
|
مشابه‌یابی شعر جاری در گنجور بر اساس وزن و قافیه |
|
|
مشاهدهٔ شعر مطابق قالب‌بندی کتاب‌های قدیمی (فقط روی مرورگرهای رومیزی یا دستگاه‌های با عرض مناسب) |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
هر صبح خروشی ز دل تنگ برآریم
فریاد ز مرغان شبآهنگ برآریم
ساقی گل ما را بزن از جام می آبی
تا روزنه نام و در ننگ برآریم
مستی و خموشی نسزد مطرب ما کو
تا شور و فغانی ز نی و چنگ برآریم
ما آینه طلعت یاریم نشاید
کز همدمی تیره دلان زنگ برآریم
فرهادوشانیم که گر قیمت لعلت
صد گوهر کانی بود از سنگ برآریم
چون صلح کنان بر صف یاران فکنی تیر
ما بر سر پیکان تو صد جنگ برآریم
جامی سوی میخانه کش این جامه ازرق
باشد که به آب می گلرنگ برآریم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به استقبال صبح و شادمانی می‌پردازد. شاعر از خروش دل‌تنگی و فریاد مرغان شب می‌گوید و از ساقی می‌خواهد که با می‌نوشی از جام خود، نام و یاد خوبان را زنده کند. او بر اهمیت شادابی و شور و فغانی در زندگی تأکید می‌کند و به دوستداران عشق هشدار می‌دهد که دوری از دل‌های تیره را نپذیرند. در ادامه، شاعر خود را با فرهاد و عشق او مقایسه می‌کند و می‌گوید حتی اگر عشقش مانند جواهری گرانبها باشد، آنها می‌توانند هر سنگی را به گوهر تبدیل کنند. او در نهایت از میخانه و نوشیدن می سخن می‌گوید تا با رنگ آبی آن، غم و اندوه را از بین ببرند.
هوش مصنوعی: هر روز صبح، از دل پر از غممان فریاد برمی‌آوریم و آوازهایی شبیه به آواز پرندگان شب را سر می‌دهیم.
هوش مصنوعی: ای ساقی، گل ما را با می آبی پر کن تا نام و یاد ما در روزگار زنده بماند و در دل‌ها جاودانه شود.
هوش مصنوعی: ما نباید در حالت مستی و سکوت بمانیم، زیرا مطرب ما باید شور و هیجان را با نواختن نی و چنگ به وجود آورد.
هوش مصنوعی: ما همچون آینه‌ای از زیبایی محبوبیم و نباید با هم‌نشینی با دل‌های تیره و ناامید، آلودگی بر خود بیاوریم.
هوش مصنوعی: ما عشاق فرهادی هستیم که اگر ارزش لعل تو به اندازه‌ی صد گوهر باشد، از سنگ هم برایت جواهر می‌سازیم.
هوش مصنوعی: وقتی که با دوستانت صلح کنی و آرامش برقرار کنی، تیر ما به سمت علامت تو پرتاب می‌شود و این باعث می‌شود که ما در میدان جنگ، پیروز شویم.
هوش مصنوعی: به میخانه برو و این لباس آبی را کنار بگذار، زیرا با آب می‌خواهیم رنگی زیبا به دست آوریم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ما غمزدگان چون زدل آهنگ برآریم
صد چشمه خون از جگر سنگ برآریم
مرغان همه در ناله و این طرفه که ما را
رخصت نه که در دام تو آهنگ برآریم
جائی ننشینیم بجز گوشه بامت
[...]
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.