|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این اشعار به این مفهوم اشاره دارد که دیگر نباید به افراد بدعهد و بی وفا امید داشت. چون کسانی که به ما خیانت کردهاند، به دفعات نمیتوانند قابل اعتماد باشند. مانند این که مار تنها یک بار از یک سوراخ نیش نمیزند؛ این به معنای این است که دلیلی ندارد دوباره به کسی که ما را آسیب زده، اعتماد کنیم.
هوش مصنوعی: اگر کسی با تو بدی کرده باشد، نباید از او انتظار وفا و چشمپوشی داشته باشی.
هوش مصنوعی: زیرا مؤمن هرگز به یک مشکل یا آسیبی که قبلاً تجربه کرده است، دوباره دچار نخواهد شد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چون برون جست مرز از سوراخ
شد سموره بنزد او گستاخ
شاعر آری چنین بود گستاخ
که بگوید سخن به نظم فراخ
گاو باشد دلیل سالِ فراخ
به برِ پادشا شود گستاخ
تنگی مطرحش به تیر دو شاخ
کرده بر شیر شرزه گور فراخ
به تماشای میوه راضی شو
ای که دستت نمیرسد بر شاخ
گر مرا نیز دسترس بودی
بارگه کردمی و صفه و کاخ
و آدمی را که دست تنگ بود
[...]
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.