چند ز دیده خون دل بر رخ جان چکانمش

چند فغان ز عشق تو تا به فلک رسانمش

آتش اشتیاق تو شعله زند درون جان

هر دم از آب دیدگان باز فرونشانمش

ای تو چو سرو جان ما در چمن جهان خرام

تا سر و جان به پای تو همچو درم فشانمش

راست بگو که چون قلم در صفت جمال تو

مردم دیده در جهان چند به سر دوانمش

دل بستد ز دست ما برد به پای غم فکند

هم به تواَم امید آن هست که واستانمش

قدر وصال دوستان چون نشناختم چه سود

گر پس ازین شبی دگر یابم قدر دانمش

بو که شبی به دست من دامن وصلش اوفتد

تا ز غم جهان مگر یکسره وارهانمش

توسن عشق دوست را زینِ مراد کرده‌ام

عرصه وصل عرض کن تا به میان چمانمش

گر ندهد درین جهان کام من رمیده دل

روز جزا در آن جهان دست منست و دامنش