در بوستان حسن بگفتم به سرو ناز
پیش قدش تو بیش به بالای خود مناز
در قامتش نگه کن و انصاف خود بده
کز قدّ اوست سرو چمن جمله سرفراز
آری چو دید عارض خورشید منظرت
ماه دو هفته از غمت افتاد در گداز
یک روز یاد بنده نکردی ز راه لطف
آخر ببین که چون گذرانم شب دراز
مانند شمع تا به دم صبح در لگن
بنشسته تا رقیب سرم می برد به گاز
محراب ابرویت که مرا قبله ی دلست
آیم به صبح و شام در آن قبله در نماز
گرچه نماز ما که پذیرد به صبح و شام
ماییم معتکف به در پرده ی نیاز
آن سرو راستی که به عالم پناه ماست
از ما چراست سایه ی رحمت گرفته باز
مسکین کبوتری چو دلم نیست در جهان
افتاده از فراق تو در چنگ شاهباز
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و قد بلند محبوبش، که به سرو ناز تشبیه شده، اشاره می‌کند و از زیبایی و جذابیت او سخن می‌گوید. شاعر به این نکته می‌پردازد که حضور محبوبش چقدر در زندگی‌اش تاثیرگذار است و احساس تنهایی و غم به خاطر فاصله او را توصیف می‌کند. همچنین، او به عبادت و نیایش خود در مقابل محبوبش اشاره دارد و ابراز می‌کند که حتی اگر دعای او پذیرفته نشود، همچنان در پی عشق و نزدیکی به محبوب خواهد بود. شاعر به حالت مسکینی خود مانند کبوتر اشاره می‌کند که در غیاب محبوبش دچار عذاب و تنگنا شده است.
هوش مصنوعی: در باغ زیبا، به درخت سرو ناز گفتم: تو که قدت بلند است، به زیبایی و قامت خود نناز.
هوش مصنوعی: به زیبایی و جذابیت او دقت کن و بر اساس انصاف قضاوت کن، چرا که قامت او باعث افتخار و برتری همه زیبایی‌های باغ می‌شود.
هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ی زیبای تو را ماه می‌بیند، دو هفته از غم تو در آتش می‌سوزد.
هوش مصنوعی: یک روز به یاد من نیستی و لطفی نمی‌کنی، حالا ببین که چگونه شب‌های طولانی را سپری می‌کنم.
هوش مصنوعی: همچون شمعی که تا صبح در ظرفی نشسته است و رقیب سرم را با خشونت می‌برد.
هوش مصنوعی: ابروهای تو برای من جایگاه مقدسی است که دل به آن می‌سپارم. در صبح و شام، با عشق و توجه به آن سو، خود را می‌یابم و در آن مقام، عبادت می‌کنم.
هوش مصنوعی: هرچند که نماز ما در صبح و شام مورد قبول قرار نگیرد، ما همچنان در کنار درگاه نیاز به عبادت و درخواست از خدا مشغول هستیم.
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی به مفهوم پناه دادن و رحمت اشاره دارد. شاعر از یک موجود زیبا و راستین، مانند سرو، صحبت می‌کند که به عنوان منبع حمایت و رحمت برای انسان‌ها به شمار می‌رود. سوالی در ذهن می‌آید که چرا ما، که نیازمند این سایه‌ی رحمت هستیم، از این منبع حمایت دور می‌شویم. این تصویر، نوعی کنکاش در رابطه‌ی انسان با نیرویی بالاتر و نیاز به سرپناه است.
هوش مصنوعی: دل من مانند یک کبوتر بی‌گناه است که در این دنیا رها شده و از دوری تو در چنگال یک شاهباز گرفتار شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای دست منت تو بمن بنده در دراز
درگاه تو ز حادثه من بنده را جواز
درهای رنج بسته بمن بر سخای تو
بر من در سرای تو بیگاه و گاه باز
صد کس نیازمند من و من بجاه تو
[...]
در هجر روی و لعل تو،ای لعبت طراز
بر روی زرد کرده ام از خون دل تراز
ناکامم از تو ، ور چه برآوردمت بکام
رنجورم از تو ، ور چه بپروردمت بناز
هستم ز حسرت بر چون سیم خام تو
[...]
ایچرخ سفله پرور خس یاردون نواز
تا کی خطا و چند دغا راستی بباز
چرخ و زمین ز برف و ز یخ کرد برگ و ساز
در پوش پوستین که دی آمد ز در فراز
بس مومن بهشتی کز خوف رنج دی
خواهد که در میان جهنم شود دراز
هست از کمال شدت سرما در آبگیر
[...]
ای خسروی که از تف تیغ تو در نبرد
جان عدو فتد چو دل شمع در گداز
هرجا که می روی ظفر اندر رکاب توست
در هیچ منزل از تو نخواهد فتاد باز
دیگر شکی نماند جهان را درین که هست
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.