سرشگ ابر بکردار لؤلؤ لالاست

نسیم باد بکردار عنبر ساراست

سپاه برف رمید و سپاه لاله رسید

خروش زاغ نشست و خروش فاخته خاست

بهر کجا نگری پیش چشم تو گهر است

بهر کجا گذری زیر پای تو دیباست

سما شبانگه گوئی که پر شکوفه ز می است

زمین سحرگه گوئی که پر ستاره سماست

اگر نسیم صبا بشنوی ندانی کان

نسیم عنبر ساراست یا نسیم صباست

ز لاله های دگر گونه باغ چون مینوست

ز سبزه های دگرگونه راغ چون میناست

هزار گونه نگار است هرکجا وادی است

هراز گونه بهار است هرکجا صحراست

کسی که یافت کنون بوستان بهشت نجست

کسی که دید کنون گلستان سپهر نخواست

شکفته لاله بکردار آتش است ز دور

که دود او ناپیدا و نور او پیداست

شمال روی زمین را همه بمشگ اندود

سحاب روی چمن را همه بدر آراست

هزار گوئی از یار خویش مهجور است

که همچو عاشق مهجور با هزار نواست

سپید روز چو بخت موافقانش فزود

شب سیاه چو بخت مخالفانش بکاست

یمین دولت شاه جهان ابوالیسر آن

که بر یمین و یسارش همیشه علم و سخاست

نه دولتست و چو دولت ستوده و زیباست

نه ایزد است و چو ایزد بزرک و بی همتاست

ز مار بهر عدو زهر و بهر او مهره است

ز نار سهم عدو دود و سهم میر ضیاست

فریشته سیر است و فریشته هنر است

فریشته نظر است و فریشته سیماست

چنو جواد کجا و چنو سوار کدام

چنو کریم کجا و چنو رحیم کجاست

مظفریرا آهنگ سال و ماه بدوست

اگر سزا را آهنگ سال و مه بسزاست

روان او ز هزیمت بروز رزم بریست

زبان او ز توانی بروز بزم جداست

هرگز وعده بفردا نکرد بخشش را

مگر نداند کامروز را ز پی فرداست

ثبات خلق بدریا و کوه باشد و او

بحلم چون کوه است و بجود چون دریاست

اگر بمردی و رادیش بر گوا خواهی

بر آنش تیغ نشان و بر اینش دست گواست

ایا براست سنان کرده پشت دشمن کژ

ایا بکژ کان کرده کار ملکت راست

جهانیان بتو خواهند نیکی از یزدان

مگر که نام تو بر خلق مستجاب دعاست

بروز بخشش کف تو آفتاب سخا

بروز کوشش تیغ تو اژدهای بلاست

چراغ رادی از کف راد تو افروخت

درخت مردی از تیغ تو پیراست

چنانکه کام زمانه رواست بر همه کس

همیشه کام و هوای تو بر زمانه رواست

کجاست ناموراندر جهان چنانکه توئی

که راست نیکوئی اندر جهان چنانکه تراست

گریبختن نتواند عدو زنیزه تو

مگر عدو قدر و نوک نیزه تو قضاست

همیشه تا ز پس هر امید بهیست

همیشه تا ز پس هر عذا امید و فاست

مخالفان ترا بر بهی نوید بدی است

موافقان ترا بر جفا امید وفاست