صبح تاب مه کزین عالی رواق افتاده بود

با مه خویشم صبوحی اتفاق افتاده بود

وه چه باشد هر کرا هرگز چنان صبحی دمد

کافتابم در صبوحی هموثاق افتاده بود

گاه چشمم بر رخش از عین حیرت مانده باز

گه سرم بر پایش از روی وفاق افتاده بود

از نشاط این چمن وصلی که ما را داد دست

در حریفان های و هوی طمطراق افتاده بود

نی غلط گفتم خیالست اینکه دیدست این مراد

چون فلک با نامرادان در نفاق افتاده بود

گر دل سوزانم از فرقت همیشه تیره ماند

کی سیاهی هرگز از داغ فراق افتاده بود

همچو داغ تازه فانی را ازان خورشیدروی

کوکب اقبالش اندر احتراق افتاده بود