حرف آخر قافیه

شماره ۱: تا دیدمت ای شمع شب افروز، مرا

شماره ۲: آن مرغ، که ناله همنفس بود او را

شماره ۳: طوفان، سرو سر کرده ی اصحاب وفا

شماره ۴: امروز چو عارت آید از صحبت ما

شماره ۵: ای اهل وطن! آرزوی روی شما

شماره ۶: در صبحدمی که کردمی نافله ها

شماره ۷: از تو، دل غم کشیده دارد گله ها

شماره ۸: دور از تو شبی در اثر زاری‌ها

شماره ۹: بگداخت تنم ز آتش تب امشب

شماره ۱۰: مرغ دل من، که بود دست آموزت؛

شماره ۱۱: گر جز تو کسی دل مرا برد رواست

شماره ۱۲: باد سحری، ز مرغزاری برخاست؛

شماره ۱۳: ای اهل هوس، عشق شماری دگر است

شماره ۱۴: ما را شب هجر، سینه سوداخیز است

شماره ۱۵: از هجر، مرا هم مژه گوهر پوش است

شماره ۱۶: حالم ز غم هجر، چه ناخوش حال است

شماره ۱۷: کوی تو، که رشک گلستان ارم است

شماره ۱۸: از گل بسته است دسته، کاین روی من است!

شماره ۱۹: گل بر سر هم ریخته، کاین روی من است!

شماره ۲۰: امشب که مرا بر آستانت راه است

شماره ۲۱: این باغ، سر کروی نگاری بوده است؛

شماره ۲۲: هادی که ازو زمانه را آبادی است

شماره ۲۳: ز آن عهد که بستیم بهم ای بت مست

شماره ۲۴: تو میروی و نگاه من از پی تست

شماره ۲۵: پیکی آورد پوستینی از دوست

شماره ۲۶: ای دوست! که از دوستیت با دل خوست

شماره ۲۷: خالی، که چو داغ لاله در سینه ی اوست

شماره ۲۸: برخاسته این شاخ انار، از گل کیست؟!

شماره ۲۹: ساقی! می از آب زندگانی کم نیست!

شماره ۳۰: از سعی تو، دل بسته ی زنجیر تو نیست

شماره ۳۱: چون تیر قلم گرفت و دفتر برداشت

شماره ۳۲: حاجی زجاجی که ز دین ساز نداشت

شماره ۳۳: آذر که مدام شکوه از خوی تو داشت

شماره ۳۴: هر بار که سرگردان ز من یار گذشت

شماره ۳۵: چون دید جداییش مرا خواهد کشت

شماره ۳۶: چشمم، که نه ز آن بزم خواهد خفت

شماره ۳۷: در جان، از داغ عشق، سوزم بگرفت

شماره ۳۸: این دل، سر راهی بنگاری نگرفت

شماره ۳۹: امشب، مهی از شهر بهامون میرفت

شماره ۴۰: از عشق، سخن به بوالهوس نتوان گفت؛

شماره ۴۱: قاصد که ازو به من خبر هیچ نگفت

شماره ۴۲: ای خون دل پیر و جوان خورد دلت!

شماره ۴۳: ای برده ز مهر تاب، ماه علمت

شماره ۴۴: گر از تو نهان، کس آید اندر کویت

شماره ۴۵ - ماده تاریخ (۱۱۷۶ ه.ق): در عهد کریم خان، شه ملک قباد

شماره ۴۶: هجر تو نصیبم ای دل افروز مباد

شماره ۴۷: در تن، نفسی جان غمین، بیتو مباد

شماره ۴۸: ایزد، همه عمر کامرانیت دهاد

شماره ۴۹: شاها بروادت بجهان داد زیاد

شماره ۵۰: آن کس که بچرخ، نقش اختر بندد

شماره ۵۱: دیدم گلکی بصد دهان میخندد

شماره ۵۲: جان رفت و، دل از تو باز دردی دارد؛

شماره ۵۳: امشب که ز وصلم به طرب می‌گذرد

شماره ۵۴: در کوی بتان، گاه نفس میگیرد؛

شماره ۵۵: وقت است بهار، باغ و راغ افروزد؛

شماره ۵۶: از خواب سیه روز تو، چون شب خیزد؛

شماره ۵۷: نایی ز نوا فتاده، تا نی برسد!

شماره ۵۸: چون کار نظر بپاک بینی برسد

شماره ۵۹ - ماده تاریخ (۱۱۷۵ ه.ق): صهبا، ز زکامش مژه چون پرنم شد؛

شماره ۶۰: ترکی که مرا برده ی خود میداند

شماره ۶۱: ای کاسلامت، بکافریها ماند؛

شماره ۶۲: هاروت، بجزع چشم بندت ماند!

شماره ۶۳: عقلی که، حذر کنم ز خوی تو نماند!

شماره ۶۴: گفتی: ز کسیت کینه در سینه نماند

شماره ۶۵: ای دوست، اسیران تو یک یک رفتند؛

شماره ۶۶: ایشان که قرار سینه ریشان بردند

شماره ۶۷: رفت آن کاغیار دشمن بودند

شماره ۶۸: در عشق تو، آنان که به،هم نفسند

شماره ۶۹: خود را گیرم که آشنا با تو کند؟!

شماره ۷۰: یاران که، ز دلتنگی من، تنگ دلند؛

شماره ۷۱: تو شاه و شهانت ز هواخواهانند

شماره ۷۲: دونان، اگرت دونان بدریوزه دهند؛

شماره ۷۳: از کوزه شکسته یی گرت بوزه دهند

شماره ۷۴: غارتگر جان، ز چشم من برد دو رود؛

شماره ۷۵: ای بیخبر از خدا، گر آیی، چه شود؟!

شماره ۷۶: وقت است که گل قدم سوی باغ نهد

شماره ۷۷: از کوی تو چون باد صبا می‌آید

شماره ۷۸: پیکی که ز کوی یار ما می‌آید

شماره ۷۹: ای فوج طبیب را بدوزخ قائد

شماره ۸۰: زآن کوی، جواب نامه ی ما ناید

شماره ۸۱: برف آمده و بیخته کافور به بید

شماره ۸۲: تا در غم جانان، به لبم جان نرسید؛

شماره ۸۳: دردی که به پای جبهه‌سای تو رسید

شماره ۸۴: سلخ شعبان، میم بدریوزه رسید

شماره ۸۵: با گل میگفت بلبلی زار و نزار

شماره ۸۶: میخانه، ز کارگاه مانی خوشتر

شماره ۸۷: پیمانه ی ما پر از شراب اولیتر

شماره ۸۸: ای رفته سوی خلد، ز دامان پدر

شماره ۸۹: ز آزردن جان خسته جانی بگذر

شماره ۹۰: امشب دارم بجان ز تن سوز دگر

شماره ۹۱: این پرده که نقش چین خجل کرده نگر

شماره ۹۲: آذر! دو جهان بدرگهش بنده نگر!

شماره ۹۳: آذر! آن شوخ را در اندیشه نگر!

شماره ۹۴: چل سال، براه عاشقی کردم سیر

شماره ۹۵: ای جود تو از ابر برآورده نفیر

شماره ۹۶: زآن د رچو روم، عاشق زاری کم گیر؛

شماره ۹۷: از غالیه خاک این چمن بیخته گیر

شماره ۹۸: شب بیتو چو باشم، سحرم ناید باز

شماره ۹۹: هر مرغ که نامه ی من از تیهو و باز

شماره ۱۰۰: در کنج خرابه بر حصیری دو سه گز

شماره ۱۰۱: جویم هر روز شب، که کاهد این سوز

شماره ۱۰۲: تا کی شب و روز و روز، شب از سر سوز

شماره ۱۰۳: شبها دارم از آن مه مهر فروز

شماره ۱۰۴: امشب ز مه رخت شبم مهر افروز

شماره ۱۰۵: یاری که بود دردم ازوف درمان نیز

شماره ۱۰۶: تن ز آتش غم، چو عود می بین و مپرس

شماره ۱۰۷: خسرو، کآراست ملک چون روی عروس

شماره ۱۰۸: جانم ز تو شد تباه، افسوس افسوس!

شماره ۱۰۹: یا رب مپسند کعبه گردد ناووس

شماره ۱۱۰: یاری کامروز نقد دل باختمش

شماره ۱۱۱: یار آمد و، جان برایگان میدهمش

شماره ۱۱۲: خوش آنکه ز وصل تو شبی بالم خوش

شماره ۱۱۳: امشب مهم آمد، نه چنان فاش که دوش

شماره ۱۱۴: نقشی زخطا نبسته کلک تو زخط

شماره ۱۱۵: بوی گل خود میشنوم از گل باغ

شماره ۱۱۶: شد ماه سخن نهفته آذر ز کلف

شماره ۱۱۷: روز وصلت، شد آتش افروز فراق!

شماره ۱۱۸: گفتم: گویم درد غم اندوز فراق

شماره ۱۱۹: شادیم، مدام از غم دلکش عشق

شماره ۱۲۰: ای بسته در صلح و گشاده در جنگ

شماره ۱۲۱: ای خواجه، چه میگریزی از من مه و سال؟!

شماره ۱۲۲: آن چارده ساله ماه، کز غنج و دلال

شماره ۱۲۳: ای شوخ! فراق تو کشیدن مشکل

شماره ۱۲۴: عید است، مگردان صنما روی ز گل

شماره ۱۲۵: ز آن شب که رخت دیده، گلت چیدستم

شماره ۱۲۶: بس شب بلب آه سینه سوز آوردم

شماره ۱۲۷: دلدار ز جور کام مشکل دهدم

شماره ۱۲۸: در گلشن روزگار میگردیدم

شماره ۱۲۹: گر در باغم، ز باغبان ناز کشم

شماره ۱۳۰: ای محرم خلوت ومه انجمنم

شماره ۱۳۱: در کوی تو، دلباخته ها می بینم

شماره ۱۳۲: چون رخت ازین سرای شش گوشه بریم

شماره ۱۳۳: چون گشت بخیر عاقبت کار نعیم

شماره ۱۳۴: وقت است ز باغ نکهت گل شنویم

شماره ۱۳۵ - ماده تاریخ (۱۱۸۶ه.ق): چون صدر جهان ازین جهان شاد چنان

شماره ۱۳۶: چند ای ظالم! بهر فریب دگران

شماره ۱۳۷: آن دوست که دشمن است با دوست همان

شماره ۱۳۸: جمشیدی و جام تو شکستن نتوان!

شماره ۱۳۹: ای در هوس روی تو، روشن رایان!

شماره ۱۴۰: ای دوست! چراغ مهر خاموش مکن

شماره ۱۴۱: خوش آنکه بگوش تو رسد یا رب من

شماره ۱۴۲: ای آنکه سر کوی تو شد منزل من

شماره ۱۴۳: ای سوخته از هزار فرسخ دل من!

شماره ۱۴۴: دل خواست ز خلق و خون شد از غم دل من

شماره ۱۴۵: آن کس که براز عشق شد محرم من

شماره ۱۴۶: دی دست نگارین بت سیمین تن من

شماره ۱۴۷: این طاس مصفی که بود آینه گون

شماره ۱۴۸: آه از حسنین، کز جهان شیون و شین

شماره ۱۴۹: در دل آهم شعله فروز است ببین!

شماره ۱۵۰: بشکافته دوست بر تنم پوست ببین!

شماره ۱۵۱: آن زلف، که صید مرغ دل کرده ز چین

شماره ۱۵۲: شاها!تا کی پیاده ماند فرزین؟!

شماره ۱۵۳: شد زلزله یی، که نیست شد هست زمین

شماره ۱۵۴: یا رب! یکی از عباد زورآور تو

شماره ۱۵۵: ای من ز جفا جسته جدایی از تو

شماره ۱۵۶: از کین چکند تا بدل ما دل تو؟!

شماره ۱۵۷: گفتم: بدلی نکرده یاری دل تو

شماره ۱۵۸: جز در دل من گذر ندارد غم تو

شماره ۱۵۹: صحبت چه شود گرم میان من و تو

شماره ۱۶۰: گفتم: یار است پای من در گل از او!

شماره ۱۶۱: سویم بفرست گاه پیغامی و گاه

شماره ۱۶۲: جار جنبم گر ندهد جاریه به

شماره ۱۶۳: ای کشته ی امروز تو، فردا زنده؛

شماره ۱۶۴: ای باخته نرد دلبری با زهره

شماره ۱۶۵: نه روی گله دارم و نه رای گله

شماره ۱۶۶: امروز چو گل شکفته باشیم همه

شماره ۱۶۷: آن شوخ کزو دور شبی خفتم،نه

شماره ۱۶۸: عید است چه مانده ای صباحی بسرای؟!

شماره ۱۶۹: لرزان من و خواجه دوش از سردی دی

شماره ۱۷۰: از دور فلک که باخت لعب عجبی

شماره ۱۷۱: قاصد!دلم از حرف وفا خوش کردی

شماره ۱۷۲: گفتی: ز رخم چرا نظر پوشیدی؟!

شماره ۱۷۳: دوشم دل برد، شاهد بازاری

شماره ۱۷۴: رویی که کله ز مه رباید داری!

شماره ۱۷۵: دارم ز فراق ماه مهر افروزی

شماره ۱۷۶: من مفلسم و، تو کیمییا ای ساقی!

شماره ۱۷۷: وقت است ز هر سو شکفد روی گلی

شماره ۱۷۸: ز آن پیش که، شمع مهرش افروختمی

شماره ۱۷۹: خوش آنکه چو یاد از اسیریم کنی

شماره ۱۸۰: آذر! که چو من مانده جدا از وطنی!

شماره ۱۸۱: من بیتو دریده هر نفس پیرهنی

شماره ۱۸۲: فردا چو بنامه ی سیاهم بینی

شماره ۱۸۳: با کس سخنان ناپسندیده مگوی!

شماره ۱۸۴: در کوچه ی عشق، پای در گل ننهی!

شماره ۱۸۵: هنگامه ی ناز، تا بکی ساز دهی؟!