گنجور

 
اهلی شیرازی

ما شیشه ناموس به میخانه شکستیم

پیمان دو عالم به دو پیمانه شکستیم

اول چه حکیمانه ره توبه گرفتیم

آخر که شکستیم چه رندانه شکستیم

بستیم ز تعلیم خرد نخل امیدی

آنهم بمراد دل دیوانه شکستیم

باشد که دل دوست نرنجد که غمی نیست

گر در نظر مردم بیگانه شکستیم

مردیم ز غم اهلی و بستیم زبان را

برخیز که هنگامه افسانه شکستیم