ایکه رخسارت ز روی لاله آب و رنگ برد
دامن پاک تو از آیینه دل زنگ برد
کوهکن در کوه جوی شیر اگر بردی چه شد
چشم خون افشان من صد جوی خون در سنگ برد
کعبه وصلت بپای سعی من بس دور بود
جذبه عشق توام هر لحظه صد فرسنگ برد
او که بود از شیر مردی پارسایی دعویش
تا نگه کرد آهوی چشمت دلش از چنگ برد
ناله دلسوز اهلی را که داند شرح کرد؟
زان که شد دیوانه هرکس بدین آهنگ برد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شعر بیانگر احساسات عمیق عاشقانه و درد ناشی از عشق است. شاعر از زیبایی و جذابیت محبوبش صحبت می‌کند و تأثیر آن را بر دل و جانش می‌نویسد. او از مشکلات و فاصله‌هایی که در عشق وجود دارد یاد می‌کند و با تصاویری مانند دامن پاک، سنگ و کوه، عواطف خود را به نمایش می‌گذارد. در نهایت، اشاره می‌کند که عشق و زیبایی محبوبش می‌توانند دل هر کسی را دچار استیصال و جنون کنند.
هوش مصنوعی: ای زیبایی تو، چهره‌ات مانند گل لاله است که رنگ و زیبایی‌اش را تحت تأثیر قرار داده است. دامن پاک و معصوم تو از آلودگی‌های دل و افکار ناپاک برکنار است.
هوش مصنوعی: اگر کارگری در کوه جوی شیر بکَند، چه فایده‌ای دارد؟ چشم گریان من به خاطر غم، از دل سنگ، چند جوی خون بیرون می‌آورد.
هوش مصنوعی: کعبه‌ای که آرزوی وصال توست، به اندازه‌ای از من دور است که عشق تو مرا به هر لحظه صد فرسنگ جلوتر می‌برد.
هوش مصنوعی: آن کسی که به خاطر پارسایی و دلاوری‌اش در دل‌ها جا دارد، هنگامی که بر چشمانت نگاهی انداخت، دلش از تمام وابستگی‌ها آزاد شد.
هوش مصنوعی: ناله و زاری دلسوز اهلی را چه کسی می‌فهمد؟ زیرا هر کسی که به این صدا گوش داده، دیوانه شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.