زاهد، مرا که بیدل و دین آفریده اند
عیبم چه میکنی که چنین آفریده اند
روی تو بود قبله گه آسمانیان
روزی که آسمان و زمین آفریده اند
آه این چه قسمتست که هر محنتی که هست
از بهر عاشقان حزین آفریده اند
هرگز زمهر چرخ ندیدیم غیر کین
مهر سپهر را پی کین آفریده اند
اهلی ز گفتگو نتواند خموش شد
چون بلبلش برای همین آفریده اند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به موضوع آفرینش و تقدیر می‌پردازد و از اینکه انسان‌ها به خودی خود مجرم یا محکوم نیستند، بلکه این سرنوشت و حالت‌های آنان ناشی از آفرینش خداوند است، سخن می‌گوید. او به زیبایی و محبوبیت معشوق اشاره می‌کند و ادعا می‌کند که هر سختی و درد در زندگی، برای عاشقان و دل‌باختگان به عشق آفریده شده است. همچنین، به این نکته اشاره می‌کند که زندگی پر از کینه و درد است و انسان‌ها نمی‌توانند به‌راحتی ساکت شوند، زیرا طبیعت آنها در نجوا و گفتگوست.
هوش مصنوعی: ای زاهد، چرا به من که بی‌خبر و دین‌دار آفریده شده‌ام، عیب میکنی؟ اینطور که هستم، حاصل آفرینش من است.
هوش مصنوعی: چهره تو، محل و نقطه قداست است که آسمانی‌ها به سوی آن رو کرده‌اند، در روزی که آسمان و زمین خلق شده‌اند.
هوش مصنوعی: این چه سرنوشتی است که هر سختی و درد و رنجی که در دنیا وجود دارد، به خاطر عاشقان غمگین خلق شده است.
هوش مصنوعی: ما هرگز از تأثیر چرخ فلک جز کینه‌ای ندیدیم، چرا که خورشید آسمانی را به خاطر کینه به وجود آورده‌اند.
هوش مصنوعی: انسانی که به گفتگو و بحث عادت کرده است، نمی‌تواند سکوت کند، همان‌طور که بلبل برای آواز خواندن آفریده شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.