سعادت هر که را شد سایه گستر
شود دلخواه بختش سیر اختر
به دولت محنتش گردد فراموش
به یار نازنین خواهد هم آغوش
به خوشوقتی زید نازان مه و سال
به کام دل چو رام صاحب اقبال
که آورد آنچنان حور پری زاد
کزان شد بام قصرش جنّ ت آباد
ز نور افشان جبین آن دلارام
تجلی بر تجلی بر در و بام
چو رام آمد به قصر آسمان کاخ
به دست انداز شد بر ماه گستاخ
چو شوقش بر نقاب شرم زد دست
ز گلگشت تماشا دیده شد مست
تفرج کرد مهدخت بهاری
مهستان گلشن و خورشید زاری
شدی هر لحظه زان گلگشت امید
نظر گلدسته بند ماه و خورشید
دو آیینه مقابل رو نمودند
به یک دم زنگ غم از دل زدودند
به نظاره چنان ذوق نظر بود
که حیرت بر خیال یکدگر بود
گهی آویختی در شاخ سنبل
گهی تاراج کردی خرمن گل
گهی چون زلف در پایش ف تادی
گهی چون خال بر رخ بوسه دادی
گهی در شام زان روی جهانتاب
به وهم صبح بر می جستی از خواب
چو روزش شب شدی از زلف و خالش
چراغ طور بر کردی جمالش
زدی دندان برآن لعل شکرخند
عقیقش را به نام خویش می کند
چو دید از رام زین سان ترکتازی
صنم هم شد دلیر بوسه بازی
بدادی بوسه و از ناز می خواست
چو طفلی دادهٔ خود باز می خواست
چنان بوسیده لعل نازنینش
کزان شد نقش پیدا برنگینش
ز شرم خندهٔ آن لعل د ر پوش
در گوشش عرق شد در بناگوش
تبس م چون لبش را جلوه گه کرد
نمک از شکرستان چاشنی خورد
شکر پاسخ چکاند از نوش خندی
خمستان شراب ناب قندی
معطر بالش و بستر گل آگند
به خواب ناز بردی آن دو دلبند
تو گویی در ارم شد چشمۀ خور
به آب زندگانی شیر و شکر
گهی خفتی ز زلفش چشم بیدار
که دیدی روز روشن را شب تار
ز زلف و روی جانانش شب و روز
شب معراج بودی عید نوروز
دو بیدل مست ذوق جانفشانی
نیاز و ناز باز از همعنانی
حیا را آرزو در باز بسته
چو نامحرم برون در نشسته
دو سرو ناز با هم دوش بر دوش
ز باغ آرزو رسته همآغوش
صنم هر گه سرود ناز می گفت
برهمن سوز دل با ساز می گفت
فسون یکدلی تا عشق خوانده
صنم با برهمن فرقی نمانده
به بستر آن دو گل در خوبرویی
ز یک غنچه دو گل بشکفته گویی
گهی گفتی صنم بی باده خورده
که کم شد ناز من آیا که برده
گهی عاشق از آن معشوق طنّاز
نیاز خویش را می خواستی باز
یکی شد جان و تنها بی تکلّف
به نامی فرق چون ن قطه ترادف
من و تو از میان بیرون زده گام
نماندی امتیازی هر دو جز نام
بهار زندگیشان جاودان بود
به هر یک زان دویی گویی دو جان بود
حواس خاطر آن هر دو دلدار
نیارستی به تنها کرد یک کار
دو گل غرق عرق زآن سان که دانی
مه و خور شسته ز آب زندگانی
پس از دیری چو بگشاد آن معما
در ناسفته شد اسم مسما
ز رشک زندگیشان آسمان مرد
به ساز شادمانی غم همی خورد
گهی زین کار غیرت کار فرمود
اگر انصاف پرسی جای آن بود
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف عشق و زیبایی‌های آن می‌پردازد. در آن، به سعادت و خوشبختی عاشق و معشوق اشاره شده و حالاتی از شادی و سرمستی در کنار یکدیگر توصیف می‌شود. شاعر از لحظات عاشقانه و زیبایی‌های عشق سخن می‌گوید، مانند بوسه‌های عاطفی و لذت‌های مشترک دو عاشق. همچنین به تمایل آنها برای نزدیک‌تر شدن به یکدیگر و ناز و نیازشان نسبت به هم اشاره می‌کند. فضای شعر پر است از تصاویری از بهار، گل و زیبایی که نمادی از عشق پاک و آسمانی است. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که عشق و محبت آنها فراتر از کلمات و تمایزهاست و آنها به یک دیگر پیوند خورده‌اند.
هوش مصنوعی: اگر کسی زیر سایه‌ی نعمت و برکت قرار گیرد، دلخواه و آرزوی او به حقیقت می‌پیوندد و بختش به خوبی و سعادت می‌رسد.
هوش مصنوعی: هرگاه که سختی‌ها و مشکلاتش به خیر و خوشی تبدیل شود و به فراموشی سپرده شود، به عشق نازنینش دلدادگی پیدا خواهد کرد و در کنار او آرامش می‌یابد.
هوش مصنوعی: خوشبختی زید به گونه‌ای است که او مانند یک معشوق زیبا، دل خوشی دارد و به آرامش دست یافته است. به نظر می‌رسد که او از زندگی‌اش راضی است و به موفقیت‌هایش دست یافته است.
هوش مصنوعی: دختران زیبا و دلربا آنقدر جذاب و شگفت‌انگیز هستند که باعث رونق و زیبایی قصرش شده‌اند.
هوش مصنوعی: چهره دلربای او چون نور می‌تابد و درخشندگی‌اش بر دیوارها و سقف‌ها، جلوه‌ای از زیبایی را نمایان می‌سازد.
هوش مصنوعی: زمانی که رام به قصر آسمان رسید، کاخ به آرامش و زیبایی‌اش نمایان شد و ماه به شکل شگفت‌انگیزی درخشید.
هوش مصنوعی: زمانی که عشقش به اوج رسید و شرم و حیا را کنار گذاشت، همچون یک گل در باغ زیبایی، به تماشای او پرداخته و سرمست شد.
هوش مصنوعی: دختری زیبا در بهار به گلستان سرسبز و درخشان می‌رود و از زیبایی خورشید لذت می‌برد.
هوش مصنوعی: شما در هر لحظه از باغ امید، به تماشای زیبایی‌های آسمانی چون ماه و خورشید مشغول می‌شوید.
هوش مصنوعی: دو آیینه را رو به روی هم قرار دادند و با یک لحظه، غم را از دل پاک کردند.
هوش مصنوعی: نگاهی به زیبایی‌ها و لذت‌های چشم‌نواز بود که باعث شگفتی و تعجب خیال هر یک از آنها می‌شد.
هوش مصنوعی: گاهی به شاخه‌های سنبل آویخته‌ای و گاهی گل‌های زیبا را نابود می‌کنی.
هوش مصنوعی: گاهی مانند زلفش در پایش می‌پیچی و گاهی مانند خال بر چهره‌اش بوسه می‌زنی.
هوش مصنوعی: گاهی در شب با آن چهره درخشان چون خورشید، به خیال صبح از خواب بیدار می‌شدی.
هوش مصنوعی: وقتی روز به شب تبدیل شد، زلف و چهره‌اش مانند چراغی در کوه طور درخشان شد.
هوش مصنوعی: تو بر آن لعل شکرین دندان زده‌ای و عقیقی که دارد، آن را به نام خودت می‌خوانی.
هوش مصنوعی: وقتی معشوقه دید که از عشق و محبت او اینگونه دلیری نشان می‌دهد، خود نیز برای دادن بوسه و ابراز عشق آماده شد.
هوش مصنوعی: عشق و محبت همچون کودکانه‌ای است که وقتی چیزی را به کسی می‌دهد، دوباره گلی از آن را طلب می‌کند. در اینجا، شخصی با عشق بوسه‌ای را اهدا کرده، اما اکنون از روی ناز و جاذبه، خواستار بازگشت آن شده است.
هوش مصنوعی: او آنچنان بوسه زده به لبان زیبای محبوبش که اثر آن بر روی نگین انگشتری‌اش نمایان شده است.
هوش مصنوعی: به خاطر شرمی که از خندیدن آن لعل (دندان‌های زیبا) داشت، در گوشش عرق کرده بود.
هوش مصنوعی: تبسم او هنگامی که لب‌هایش را به نمایش گذاشت، مانند چاشنی‌ای است که از ترکیب نمک و شکر به دست آمده است.
هوش مصنوعی: شکر به خاطر طعم شیرین خود، از انگور دلفریب و جذاب بهشتی که باعث نوشیدن شراب خوشمزه و خوشبو شده، سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: بالش و بستر تو عطر گل را به خود گرفته و وقتی که آن دو عاشق در خواب ناز فرو رفته‌اند، بوی خوش گل‌ها به اطراف پخش شده است.
هوش مصنوعی: گویی در سرزمین ارم، چشمه‌ای از نور و زندگی به جریان افتاده که شیرین و دلپذیر است.
هوش مصنوعی: گاهی از خواب زلف او بیدار می‌شوی، که در آن صورت روز روشن را مانند شب تار می‌بینی.
هوش مصنوعی: از زیبایی‌های معشوق، شب و روز مانند شب معراج می‌شود و عید نوروز را جشن می‌گیرد.
هوش مصنوعی: دو عاشق سرخورده که از شوق و عشق خود، جانفشانی کرده و به هم پیوسته‌اند، از نزدیکی دل‌ها و احساساتشان لذت می‌برند.
هوش مصنوعی: حیا مانند آرزویی است که در دل نگه داشته شده، همانند در بسته‌ای که وقتی نامحرمی به بیرون نزدیک می‌شود، شخص نمی‌تواند آن را باز کند.
هوش مصنوعی: دو درخت خوش‌قد و قامت که با هم در آغوش یکدیگر ایستاده‌اند، از باغ آرزوهای ما جوانه زده‌اند.
هوش مصنوعی: هر بار که معشوق ناز و عشوه می‌خواند، دل پرآتش من با نوا و ساز می‌گریست.
هوش مصنوعی: جذب و عشق حقیقی باعث شده که تفاوتی میان محبوب و معبودی که به شیوه‌ای دیگر مورد پرستش قرار می‌گیرد، باقی نماند.
هوش مصنوعی: در بستر آن دو گل، زیبایی را مانند دو گلی که از یک غنچه شکوفا شده‌اند، توصیف می‌کند.
هوش مصنوعی: گاه می‌گویی ای معشوق، زمانی که باده نخورده‌ام، ناز و کرشمه‌ام کاسته شده است، آیا این به خاطر آن است که تو مرا تسخیر کرده‌ای؟
هوش مصنوعی: گاهی عاشق از معشوق زیبا و بازیگوش خود طلب محبت می‌کند و نیازهایش را از او می‌خواهد.
هوش مصنوعی: انسان به یک وحدت معنوی دست می‌یابد و بدون هیچ‌گونه تظاهر یا زحمتی، با نامی که بر او گذاشته شده است، اختلافات را کنار می‌گذارد. در این حالت، همچون نقطه‌ای از هم‌خانواده‌ای بزرگ به حساب می‌آید.
هوش مصنوعی: ما هر دو از یکدیگر جدا شده‌ایم و در واقع هیچ تفاوتی بین ما وجود ندارد جز این که نام‌های مختلفی داریم.
هوش مصنوعی: زندگی آنان همچون بهاری پایدار بود، و هر یک از آن دو به نوعی گویی دو روح در یک بدن داشتند.
هوش مصنوعی: حواس و توجه هر دو عاشق را نتوانستی به تنهایی به یک عمل متمرکز کنی.
هوش مصنوعی: دو گل که به شدت عرق کرده‌اند، به گونه‌ای که خودت می‌دانی، ماه و خورشید نیز از آب زندگی پاک شده‌اند.
هوش مصنوعی: پس از مدت طولانی، وقتی که آن راز آشکار شد، نام چیزی که اوج و حقیقت آن بود، از پرده بیرون آمد.
هوش مصنوعی: به خاطر حسادت به زندگی آنها، آسمان بر مردی فرود آمد تا در کنار شادی، غم نیز بچشد.
هوش مصنوعی: گاهی از غیرت این کار، دستوری صادر شد، اگر انصاف را در نظر بگیری، برای این کار جا دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.