الا ای صبا پیک هر نامراد

زیغما بدان گرد رستم نژاد

گذر کن ولی بر طریق ادب

سخن گو ولی پاس دار از دو لب

که ای از تو سادات را افتخار

به عهد تو اکراد را اعتبار

تو پیغمبر و نطق تنزیل تو

تنت روضه عمامه قندیل تو

کمال از وجود تو شیرازه یافت

جلال از تو آوازه تازه یافت

به دوران تو سام را نام نیست

تهمتن توئی رستم و سام کیست

قوی پشت غارت به نیروی تو

فلک خسته زور بازوی تو

مجزا ز تو دفتر باستان

ز وصف تو شهنامه یک داستان

چرا گفته ای رستمم گفته ای

از این گفته مانا که آشفته ای

به اندیشه در سخن سفته ام

تو دانی به برهان سخن گفته ام