|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات و تجارب خود اشاره می‌کند که از گفته‌های مردم مجروح شده است. او به این نکته می‌پردازد که چگونه می‌توان قفل بر دهان مردم زد و آنها را ساکت کرد. همچنین، به مقایسه نهالی که نه ریشه دارد و نه برگ اشاره می‌کند و در نهایت می‌گوید اگر نهالی از گلستان (محبت و دوستی) برداریم، ممکن است زندگی بهتری داشته باشیم. در کل، این ابیات به نارضایتی از وضعیت اجتماعی و نیاز به گفتگو و محبت اشاره دارد.
هوش مصنوعی: ما مانند کلیدی هستیم که مجروح شده‌ایم، حالا از زبان مردم و از کجا باید قفل را پیدا کنیم تا بتوانیم پاسخگوی حرف‌هایشان باشیم.
هوش مصنوعی: اگر نهالی را بکاریم که نه ریشه‌ای داشته باشد و نه برگ، بی‌تردید از باغ مردم برداشت کرده‌ایم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.