|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به محدودیت عشق و زیبایی می‌پردازد. او می‌گوید که محبوبش در آغوشی که کوچک و تنگ است جا نمی‌شود، و همچنین زیبایی‌های گلزار در جیب شخص بخیل نمی‌گنجد. حتی اگر عمری طولانی داشته باشد، نمی‌تواند نام محبوبش را تنها یک بار در دل تکرار کند، زیرا عشق و عشق‌ورزی در اتحاد و وحدت فراتر از تکرار کلمات است و نمی‌گنجد.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زیبایی و جذابیت چیزی چون عشق و محبوبی خاص، در دل و زندگی افرادی که دچار تنگ‌نظری‌اند، نمی‌گنجد. اگر کسی دلش تنگ باشد، نمی‌تواند عظمت و شگفتی‌های عشق را در خود جای دهد؛ مانند اینکه یک باغ زیبا هرگز در جیب یک آدم بخیل و تنگ‌نظر نمی‌تواند بگنجد.
هوش مصنوعی: اگر به عمر جاودانی دست یابم، فقط یک بار نام او را در ذکر وحدت بر زبان می‌آورم و این حرف قابل تکرار نیست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.