|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان حسرت و ناکامی شاعر در تجربه عشق و وصال می‌پردازد. او می‌گوید که لذت واقعی عشق و باده را فقط زمانی می‌توان چشید که به گل (عشق واقعی) دسترسی داشته باشیم. همچنین شاعر به تنگی روزهای زندگی‌اش اشاره می‌کند که باده شادی را نتوانسته بچشد و به یادآوری می‌آورد که محتسب (ممیز و ناظر) هم خواسته است تا از باده‌اش بچشد، ولی در نهایت هیچ قطره‌ای برای او باقی نمانده است.
هوش مصنوعی: ما نمی‌توانیم طعم شیرین وصال را بچشیم، این نوشیدنی را تنها می‌توان از لب گل‌ها چشید.
هوش مصنوعی: روزی که از شادی و شور بی‌نصیب بودم و تا زمانی که لب‌هایم طعم شراب را نچشیدند، هیچ‌گونه لذتی را تجربه نکردم.
هوش مصنوعی: در ته میخانه هیچ قطره‌ای از شراب باقی نمانده، زیرا محتسب آن‌قدر از آن چشیده که دیگر چیزی باقی نمانده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.