بوسی زلبش اگر کنی نوش
غمهای جهان شود فراموش
در جواب او
گر آرده و عسل کنی نوش
عیش دو جهان کنی فراموش
جان تازه کند بیا و بنگر
آن اشکنه لطیف سر جوش
چون از تو شود کسی خریدار
یک نان به دو عالمش بمفروش
بریان که عروس اطعمه اوست
باشد که بگیرمش در آغوش
این بوی جگر کباب بازار
برد از دل خسته طاقت و هوش
آن دانه درکه هست انگور
بی او منشین، بگیر در گوش
من آب برای شرب صوفی
بر دوش کشیده بوده ام دوش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره لذت و شادابی ناشی از عشق و زیبایی‌های زندگی است. شاعر به بوسه‌ای روی لب‌ها اشاره می‌کند که می‌تواند غمهای جهان را فراموش کند و زندگی را شیرین‌تر کند. او همچنین به عیش و نوش و لذت‌های دنیایی مانند عسل و نان اشاره می‌کند و می‌گوید که این لذت‌ها ارزشمندتر از هر چیز دیگری هستند. در پایان، شاعر به آب و شرب صوفی اشاره می‌کند که نشانه تلاش و زحمت برای رسیدن به خوشی و آرامش است.
هوش مصنوعی: اگر لبانش را ببوسی، همه غم‌ها و دردهای دنیا از یادت می‌رود.
هوش مصنوعی: اگر خرما و عسل را با هم مخلوط کنی، لذت زندگی دو جهان را فراموش می‌کنی.
هوش مصنوعی: بیابان را تازه کن و به آن خوراک خوشمزه و داغ نگاه کن.
هوش مصنوعی: اگر کسی از تو یک نان بخرد، ارزش او در دو جهان را نادیده بگیر.
هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که کسی از غذاهای لذیذ و خوشمزه به عنوان عروس یاد کرده و امیدوار است که بتواند آنها را در آغوش بگیرد و از خوردن آن لذت ببرد.
هوش مصنوعی: این بوی خوش کباب جگر، دل خسته و بی‌طاقت را تسخیر کرده است و تمرکز را از او گرفته است.
هوش مصنوعی: آن دانه‌ای که از انگور است، بی‌او را تماشا نکن و به حرف‌های او گوش کن.
هوش مصنوعی: من همواره آب را برای نوشیدن صوفی حمل کرده‌ام.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.