ای شمع شدم به عشق پروانه تو

خوانند مرا به شهر دیوانه تو

امروز منم ز خویش و بیگانه تو

تن تافته چون رشته یکدانه تو

ای نای ندیده ام دلی شاد از تو

نایی تو ولیکن نرهد باد از تو

جز ناله مرا چو نای نگشاد از تو

ای نای مرا چو نای فریاد از تو

مادر که مرا بزاد زاد از پی تو

هم ایزد که جان داد داد از پی تو

گر نیستم ای نگار شاد از پی تو

خون شمع دلم تافته باد از پی تو

هرگز نرسد به لطف در مهر چو تو

بت را نبود حلاوت چهر چو تو

در حسن نزائید مه و مهر چو تو

ای مهر ندیده اند بد مهر چو تو

خوردم همه زهر عشق تو شکر کو

دیدم بتر هوای تو بهتر کو

گر شاخ هوای تو نرفتم بر کو

در تاریکی سکندرم گوهر کو

روی و بر من تا بشدم از بر تو

زردست و کبودست به جان و سر تو

زیرا که در آرزوی روی و بر تو

این پیرهن تو گشت و آن معجر تو

از کوفتن پای تو و گشتن تو

لعبی است هر اندام تو را بر تن تو

ماهی تو از جیب تو تا دامن تو

چون چرخ همی گردد پیرامن تو

با من به میان رسول باید با تو

خورشید نخواهم که برآید با تو

آیی بر من سایه نیاید با تو

شاید همه خلق و من نشاید با تو

ای ملک به دولت تو دارا گشته

وز عدل تو دهر پیر برنا گشته

شمشیر تو قهرمان اعدا گشته

در جمله تو را ملک مهیا گشته

آنی که ز فالها همه فال تو به

هر سال تو در عمر ز هر سال تو به

زان مال که داشتم مرا مال تو به

از مال مرا قبول و اقبال تو به

از هر جنسم چو شاه بگشادی راه

از بخت مرا فزون شدی رتبت و جاه

هر بار چو زر آمدم از دولت شاه

این بار چو گوهر آیم انشائالله

چندان داری ز حسن و خوبی مایه

کز حور بهشت برتری صد پایه

پیرایه چرا بنددت ای مه دایه

نورست مه دو هفته را پیرایه

هر چند که بر کوهم در شب ز اندوه

گریان باشم تا به گه بانگ خروه

همقامت تو چو سرو بینم بر کوه

هرگز نشوم ز دیدن کوه ستوه

آمد بر من به چشمکان خواب زده

سر تا به قدم به عنبر ناب زده

همچون دل من دو زلف را تاب زده

رخ چون گل نو شکفته بر آب زده

چون دولت تو جهان جوانست ای شاه

پس دولت تو مگر جهانست ای شاه

بزم تو به حسن بوستانست ای شاه

گویی ز شکوفه زآسمانست ای شاه

این خوشرویان که ایستادند همه

از مادر حسن دوش زادند همه

بزم تو شها چشم نهادند همه

در بندگی تو دست دادند همه

امروز منم چو ماری اندر سله ای

ز آوازه من در این جهان ولوله ای

بر من هر موی اگر شود سلسله ای

از چرخ فلک نکرد خواهم گله ای

دانم که وفا ز دل برانداخته ای

با آنکه مرا عدوست در ساخته ای

دل را ز وفا چرا بپرداخته ای

مانا که مرا تمام نشناخته ای

ای ابر ز بحر تا هوایی شده ای

گویی که کف حاتم طایی شده ای

نه نه که کف دست علایی شده ای

زان مایه رحمت خدایی شده ای

بر شعر مرا دلیست ای بار خدای

در مدح و ثنای خسرو مدح آرای

می بترکدم دل اندرین تنگی جای

از بهر خدای را دوایی فرمای