ای پیش‌رو از هر چه بخوبیست جلالت

ای دور شده آفت نقصان ز کمالت‌

زهره بنشاط آید چون یافت سماعت

خورشید برشک آید چون دید جمالت‌

شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

جا نیست نهاده‌ایم فرمانی را

در عشق کجا خطر بود جانی را‌

نعلی که بینداخت همی مرکبت از پای

تاج سر سلطان شد و تا باد چنین باد

از دوست بصد جور و جفا دور نباشم

ور نیز بیفزاید رنجور نباشم‌

زیرا که من او را ز همه کس بگزیدم

ور زو بکسی نالم معذور نباشم!

امید وصال تو مرا عمر بیفزود

خود وصل چه چیزست چو امید چنین است

با هر که سخن گویم اگر خواهم و گرنه

ز اوّل سخن نام توام در دهن آید

چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرک مسلم

گفتم چه نهم پیش دو زلف تو نثار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار

نام تو بصد معنی نقّاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می جان بسپارند

بر بوی وصال تو همی جان بفشانند

وز وصف تو در دست بجز عجز ندارند

«دل باغ تو شد پاک ببر زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد و یا نقش خیالت

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت»

با هر که سخن گویم گر خواهم و گر نه

ز اول سخن نام توام در دهن آید

خاکی که بران پای نهی مشک و عبیرست

تختی که برو تکیه کنی عود مطرّاست‌

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که: درین شهر تو باشی یا من؟!

سر جمله بدانید که در عالم پاداش

آنها که درین راه بدادیم بدیدیم‌

ما را همه مقصود ببخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم.

گه ناز چشیدند و گهی راز شنیدند

گاهی ز جلالت بجمالت نگریدند

یکسر همه محواند بدریاء تفکر

بر خوانده بخود بر همه «لا خان و لا مان»

اذا ما خلوت الدّهر یوما فلا تقل

خلوت و لکن قل علیّ رقیب‌

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست‌

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

پرسید مرا دوست که آن قوم که بودند

کز خلق جهان گوی حقیقت بربودند

گفتم: چه نشان پرسی زان قوم که ایشان

خود را بخود از روی نمودن ننمودند

بر حاشیه دعوی هرگز نگذشتند

[...]

تا کی سخن اندر صفت و خلقت آدم

تا کی جدل اندر حدث و قدمت عالم!

تا کی تو زنی راه برین پرده و تا کی

بیزار نخواهی شدن از عالم و آدم!