جز آنکه به مغلوبه شوم کشته چه تدبیر

صف بسته سپاه مژه و من تن تنها

کرد آنچه در اطراف جهان بود حواله

دیگر نه به من عمه بجا ماند و نه خاله

این پهنه ز نقحبه که کیهانش ستایند

سورش همه سوگ است و سرورش همه تیمار

تا هست میسر که ز گل تاک بر آید

حیف است گیاه دگر از خاک برآید

خوش خواجگی عشق که صد بنده چو یوسف

شکرانه این بندگی آزاد توان کرد

خواب آورد افسانه و بازش نبرد خواب

چشم تو اگر بشنود افسانه ما را

ای از برم دور همانا خبرت نیست

کز مویه چو موئی شدم از ناله چو نالی

دوری زبرت سخت بود سوختگان را

تلخ است جدائی بهم آموختگان را

شاعر نیم و شعر ندانم که چه باشد

من مرثیه گوی دل دیوانه خویشم

در حق ما به دردکشی ظن بدمبر

کآلوده گشته خرقه ولی پاکدامنم

ای از بر من دور همانا خبرت نیست

کز مویه چو موئی شدم از ناله چونالی

چرخی و همه اختر رخشنده به خرمن

گنجی و همه گوهر ارزنده به خروار

این هم سفران پشت به مقصود روانند

شاید که بمانم قدمی پیشتر افتم

سعدی مبر اندیشه که در کام نهنگان

چون در نظر دوست نشینی همه کام است

تا چند به حسرت در و دیوار تو بینم

از خانه برون آی که دیدار تو بینم

گر شاه شکرپور و گر پیر هراتیم

سر خامه روش بر خط فرمان براتیم