بر سیر اگر نهاده ای دل اکنون

از پوشش و قوت خود مجو هیچ افزون

خاری که ز امید خلد در پایت

خالی می‌کن به سوزن فکر برون

دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین

در کسوت روح، صورت دوست ببین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا سایهٔ نور اوست، یا اوست، ببین

دشت از مجنون که لاله می‌روید از او

ابر از دهقان که ژاله می‌روید از او

طوبی و بهشت و جوی شیر از زاهد

ما و دلکی که ناله می‌روید از او

ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو

وی قبلهٔ عالمین ز خاک در تو

در خطهٔ کون و هر کجا سلطانی ست

بر خط تو سر نهاد و شد چاکر تو

گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو

هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو

مانند هما مجرد آ تا بینی

ارباب سعادت همه در سایهٔ تو

افضل تو به هر حالی مغرور مشو

پروانه صفت به گرد هر نور مشو

از خودبینی‌ست کز خدا دور شوی

نزدیک خود آی و از خدا دور مشو

ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو

یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو

دانی چه کنی چو نیست سامان مُقام

انگار درون نیامدی، بیرون شو

افضل درِ دل می زنی، آخر دل کو؟

عمری ست که راه می روی، منزل کو؟

شرمت بادا ز خلوت و خلوتیان

هفتاد و دو چله داشتی، حاصل کو؟

دنیا به مراد رانده گیر، آخر چه؟

وین نامهٔ عمر خوانده گیر، آخر چه؟

گیرم که به کام دل بمانی صد سال

صد سال دگر بمانده گیر، آخر چه؟

ای پای شرف بر سر افلاک زده

وی دم همه از خلعت لولاک زده

و آنگه به سرانگشت ارادت، یک شب

درع قصب ماه فلک چاک زده

ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه

وز مرگ چه ترسی، چو درخت از تیشه

گر زانکه به ناخوشی برندت زینجا

خوش باش که رستی ز هزار اندیشه

گر مغز همه بینی و گر پوست همه

هان تا نکنی کج نظری، کوست همه

تو دیده نداری که درو در نگری

ورنه ز سرت تا به قدم اوست همه

ای لطف تو در کمال بالای همه

وی ذات تو از علوم دانای همه

بینی بد و نیک و همه پیدا و نهان

چون دیدهٔ صنع توست بینای همه

مستم به خرابات، ولی از می نه

نقلم همه نقل است و حریفم شئ نه

در گوشهٔ خلوتم نشان پی نه

اشیاء همه در من و من در وی نه

رندی باید، ز شهر خود تاخته‌ای

بنیاد وجود خود برانداخته‌ای

زین نادره‌ای، سوخته‌ای، ساخته‌ای

و آنگه به دمی هر دو جهان باخته‌ای

این نیست جهان جان که پنداشته‌ای

وین نیست ره وصل که برداشته‌ای

آن چشمه که خضر خورد از او آب حیات

در منزل توست، لیک انباشته‌ای

گر دریابی که از کجا آمده‌ای

وز بهر چه وز بهر چرا آمده‌ای

گر بشناسی، به اصل خود بازرسی

ور نه چو بهایم به چرا آمده‌ای

ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟

در جای نه‌ای؟ کدام جائی که نه‌ای؟

ای ذات تو از جا و جهت مستغنی

آخر تو کجانی؟ و کجائی که نه‌ای؟

ای آن که شب و روز خدا می طلبی

کوری گرش از خویش جدا می طلبی

حق با تو به صد زبان همی گوید راز:

سر تا قدمت منم، که را می طلبی؟

ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی

او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟

گر زانکه شناسی اش چرا می خواهی

ور زانکه ندانی اش که را می‌طلبی؟