عاشق که مراد خویش جوید مادام

هرگز نرسد ز وصل دلدار بکام

پروانه که سوخت جان خویش از پی وصل

آنسوخته را شه مه اقبال تمام

مشتاق تو ای نگار مفلس گردید

چون غارت ساحران چشمان تو دید

زان راه زنان هر آنکه بیش اکثر برد

باقی همه یکیک و بآخر نرسید

ای کرده نهان در لب در بار گهر

تا چند بپوشی ز خریدار گهر

درج گهرست آن دهن و گاه سخن

درجت بگشا و در میان آر گهر

آن چیست که همچو مرغ پی بسته بود

چون مار فراز گنج پیوسته بود

مرغان همه را پر ز برون میروید

آن مرغ پرش ز اندرون رسته بود

آن سیم بدن چیست که دل برباید

از وی گرهی دو صد گره بگشاید

بی چین جبین بهیچ جا می نرود

وز چین جبین او فرح می‌زاید

ای داده دوای دردم از دردی دن

من با تو خوشم گر تو خوشی هم با من

مست نظریست نیک بین عیب مکن

تلخی منما شیشه عیشش مشکن

تا بر چه نسق وجه تو زد چرخ رقم

کان شمع نظر کشیده نیکو بقلم

جود تو دهد ز رحمت و لطف خبر

لطفت نکند ز رحمت وجود گذر

پیوسته رهی قصه لطف تو کند

کز غصه رهد بیمن لطف تو مگر

مستم نظر از عربده دارد بردین

از عربده دارد سر غوغا بیقین

دارد سر غوغا بدلم آن بت چین

بردین بیقین آن بت چین کرده کمین

داور حکمروا در همه دم

او عالم و علم هر دو عالم دارد

علم ملک و علم رسل هم دارد

هم ملک کرم دارد و هم علم همه