چون دل بستم به زلف آن غالیه مو

بگشود و برم گشود از تندی خو

استغنا را ببین که آخر دل را

نتوانستم بست به زنجیر برو

عمری ز پی دوست نمودم تک و دو

عقلم به هزار جانب انداخت جلو

عشق آمد و هنگامه دیگر سر کرد

آن معرکه برشکست ای عقل برو

نوروز شد و یار به من بست گرو

کز داغ کهن به دل نماند پرتو

گفتم که ندارم چه شود پس گفتا

خوش باش که روز از نو و روزی از نو

پر در پی وصل آرزوها تک و دو

کردیم و نشد مراد حاصل یک جو

ناکام گذشتیم از این کهنه سرای

مانند فقیر عزب از کوچه نو

امروز به زیر پایم اسپ است بدو

چون فیل بود لکه چو فرزین کج رو

پیوسته به کهکشان چرا می سازد

حاجت نه به آخور است او را نه به جو

تا کی گوئی قطره فروهل یم جو

گشتم خفه زین پر نفسی ها کم گو

گفتی که خداست آدم آری آری

... شغال مرده سگ آدم کو

تا کی گویی ز خلوت و خلوتیان

هفتاد و دو چله داشتی حاصل کو

از هرچه به مردگی جدا خواهی شد

آن به که به زندگی جدا باشی ازو

دم درکشم و همه غمت نوش کنم

تا از پس من به کس نماند غم تو

تیغی است به دست اهل دل خون آلود

گر در تو رسد خون تو در گردن تو

ای دم زده از داغ وفا لاله صفت

پیراهن چاک چاکِ خونین تو کو

هرچند که برهستی خود می‌گویم

ماییم و حدیث چند آن هم از تو

فارغ بنشین که کارساز دو جهان

پیش از من و تو ساخته کارِ من و تو

صد سال به امتحان گنه خواهم کرد

یا جرم من است بیش یا رحمت تو

وانگاه برای خشتِ گور دگران

در کالبدی کشند خاک من و تو

من بد کنم و تو بد مکافات کنی

پس فرق میان من و تو چیست بگو

از اهل خراسان سخن خیر مگو

آدم رخ و دیو شکل و اهریمن خو

چون خامه تهی مغز و دورنک و دوزبان

چون نامه سیه دل و چو زن شوهر بو

عید است و ببر کرده همه جامه نو

من جامه بجام باده بنهاده گرو

یکجام می کهنه بنوشی شب عید

بهتر که بتن پوشی صد جامه نو