گر دل ز فروغ عشق پیرایه کند

فردوس ز خاک پاش سرمایه کمند

این دانه که در زمین تن افکندند

گر برخیزد بر آسمان سایه کند

ای گشته ز شب بخورد و خوابی خرسند

جان کرده ز پروردن تن زار و نژند

شرمت باد از خروس کاو شب همه شب

در ذکر و ترا نفیر خوابست بلند!

آن آتش دوزخی کزان می‌ترسند

چون وابینند در میانش باشند

آنجا که مجردان حق می‌نوشند

خم خانه تهی کنند ومستی نکنند

خود می‌گویند رازِ خود می‌شنوند

وز ما و شما بهانه برساخته‌اند

ای دوست به ذات حق تعالی سوگند

کز هجر تو ساعتی نیم من خرسند

وز یاد تو هیچ‌گه تغافل نکنم

تا حشر اگر برند بندم از بند