آن روی که رشک زهره و مهر و مه است

هر دم به هزار شیوه دیدن چه خوشست

زنهار درآن کوش که باشی پیوست

مقبول کسان گرت برآید از دست

کونین و مکان و هرچه در عالم هست

در قبضهٔ قدرت دو انگشت من است

حاصل به جهان عشق کان عرصهٔ ماست

گه کشتهٔ دشمنیم و گه کشتهٔ دوست

حسن تو به هر روی که باشد نیکوست

عشق ارهمه بر وجه مجاز است خوشست

صدگونه ملامت که نمی‌باید هست

یک لحظه فراغتی که می‌باید نیست

آن چیز که نیست نیست و آن چیز که هست

بی منت اغیار همه بخش من است

چوننیست ز هرچه نیست جز باد به دست

چون هست به هرچه هست نقصان و شکست

پندار که هست هرچه در عالم نیست

انگار که نیست هرچه در عالم هست

اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست

بشکستن آن روا نمی‌دارد مست

چندین سرو پای نازنین و سر و دست

از بهر چه ساخت وز برای چه شکست

تا گوهر جان در صدف تن پیوست

از آبِ حیات صورتِ آدم بست

گوهر چو تمام شد صدف تا بشکست

بر طَرْفِ کُله گوشهٔ سلطان ننشست

تا گوهر جان در صدف تن پیوست

از آبِ حیات صورتِ آدم بست

گوهر چو تمام شد صدف تا بشکست

بر طَرْفِ کُله گوشهٔ سلطان ننشست

فانی شو و اقلیم بقا آر به دست

در دوست کسی رسید کز خویش برست

زینها چه گذر کنی چهار ارکان است

پس معدن و پس نبات و پس حیوانست

ای بندگی تو گشته از روز الست

مقصود جهانیان چه هشیار و چه مست

ای آنکه به دلبری تویی بالادست

عمری است که گشته‌ام به دامت پابست

ای وای بر آن دل که در آن سوزی هست

ای خاک بر آن سر که در آن شوری نیست