کس از می معرفت ندادست نشان

کز عین نشان بروست وز عین عیان

آن می به قرابه سر به مهرست مدام

مردم به قرابه می برآرند زبان

آن روز مباد هرگز ای جان و جهان

کز وصل تو محروم شود این دل و جان

این سودا را نمی‌توان کرد نهان

در کاسهٔ سر باشد و در کیسهٔ جان

اندر سر و سینه رو طلب کن اثرش

کاو را نتوان دید بدین دیده عیان

یا رب همه عمرم پی دین تو دوان

مگذار که باشم اینچنین سرگردان

یا در دل من زعشق یک قطره چکان

یا در جانم زشرع حرفی بنشان

ای از کرم تو خلق را امن و امان

در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

ما را تو زهر چه آن نشاید برهان

آنگاه به هر چه آن بباید برسان

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان

در بی چونی نهان تر از هر چه نهان

نزدیک تری به بندگان از رگ جان

ای دورتر از هر چه بود عقل گمان

ای از کرم تو خلق را امن و امان

در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

ما را تو زهر چه آن نشاید برهان

وانگاه به هر چه آن بباید برسان

در خود نگر ار نئی تو واقف زجهان

و اندر تن خود بین همه پیدا و نهان

گر زانک نمی رسد یقینت به گمان

پس خواندن علمها چه سود و چه زیان

آنها که همی دهند نادیده نشان

در کوی تحیرّند و در بحر گمان

چیزی است نهان ز دیدهٔ آدمیان

و آنها که ندیده اند شادند زیان

تا روی توم قبله شد ای جان و جهان

از قبله خبر ندارم، از کعبه نشان

بی روی تو رو به کعبه کردن نتوان

کان کعبهٔ صورت است و این قبلهٔ جان

تا هست به دستت از تصرّف میزان

در عین خسارتی و در بحر گمان

تا خواری و عزلتت نگردد یکسان

از اسب ریاضتت تو زین را مستان

اندر طلب وصل تو ای سرو روان

انگشت نمای خلق و رسوای جهان

کامی زلبت ندیده وانگه ما را

در هر دهنی فتاده بینی چو زبان

در دهر کسی نداده از عشق نشان

کاین عشق صفایی است به جان گشته نهان

گر بنماید جمال معشوق عیان

خلق دو جهان جمله شوند کَلّ لسان

قومی شده تا زنده به اسرار جهان

قومی شده بازنده به اسباب زمان

ماییم در این میان نه زاین قوم نه زآن

در حسرت هر دو برده عمری به زیان

خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان

سر در سر نیزه کرد مانند سنان

چون تیر بجست دی ز دستت و امروز

زه در گردن همی کشندش چو کمان

نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان

باریک کنی همه تن خود چو میان

وز شادی و عیش در کنار دگران

چندان باشی که در نگنجی بجهان

قومی شده نازنده باسرار نهان

قومی شده نازنده باسباب جهان

ماییم درین میان نه زین قوم نه زان

در حسرت هر دو برده عمری بزیان

ای ترک سمن روی من ای جان و جهان

از بهر خدا این چه میانست و دهان؟

آن روز که زاده یی تو در ترکستان

تنگی دهان بد مگر و قحط میان؟

زان پس که فدای عشق تو کردم جان

بر من ز چه خشمناکی ای جان‌و‌جهان

هرگز تو مرا چه داده‌ای جز دشنام؟

یا زآن تو من چه برده‌ام جز فرمان

دلدار مرا اگر فراخست دهان

گل را نه هم از خنده دهانست چنان

چون دستگه نشاط ما آن دهنست

گر دستگهی فراخ باشد چه زیان