جهان چون تو مرغی ندید و نبیند

که هم فوق بامی و هم در سرایی

از خلق جهان کناره می‌گیرد

آن را که تو در کنار می‌آیی

آن را که به ماست بر سر ایمان جنگ

او مؤمن و ز ایمان من او را صد ننگ

مؤمن نشود تا نشمارد یکسان

با بانگ نماز بانگ ناقوس فرنگ

ما جمله وجودِ پاکِ پاکیم

نه ز آتش و باد و آب و خاکیم

در چشم کسی که صاحب عرفان است

واجب ظاهر به صورت امکان است

زان گونه که حرف و صوت خیزد ز نفس

پیدایی ما از نفس رحمان است

دو عالم چیست نقش صورت دوست

چه جای نقشِ صورت بلکه خود اوست

دانی از چیستم چنین مفلس

خود فروشی ز من نمی‌آید

تا ظن نبری که من به خود موجودم

یا این ره خونخوار به خود پیمودم

این بود و نبود من ز بود او بود

من خود کیم و کجا بدم کی بودم