وقت طرب است، ساقیا، خیز

در ده قدح نشاط انگیز

از جور تو رستخیز برخاست

بنشان شر و شور و فتنه، برخیز

بستان دل عاشقان شیدا

[...]

برخیز و صبوح را برانگیز

جان بخش زمانه را و مستیز

آمیخته باش با حریفان

با آب شراب را میامیز

یاد تو شراب و یاد ما آب

[...]

من از سخنان مهرانگیز

دل پر دارم ز خواب برخیز

ای آنک رخ تو همچو آتش

یک لحظه ز آتشم مپرهیز

شیرم ز تو جوش کرد و خون شد

[...]

گفتم: چه بود گیاه ناچیز

تا در صف گل نشیند او نیز؟

خوش وقت صبوحیان شب‌خیز

بر دست گرفته آتش تیز

آتش نه که آب زندگانی

آبی است ولیکن آتش انگیز

تلخی و هزار جان شیرین

[...]

کم بر کف همگنان درم ریز

جز در کف کودکان نوخیز

ور بر تو عدو کند زبان تیز

چون مایه کار هست مگریز

واندر پس پرده مادرش نیز

آراست ز صفه تا به دهلیز

با سوختگان حدیث پرهیز

روغن بود اندر آتش تیز

می‌گفت دران فراق خون ریز

با خود غزلی جراحت انگیز

این جای نه جای تست، برخیز

وین کار نه کار تست، بگریز

بگشاد زبان چو آتش تیز

پس گفت جوابی آتش انگیز:

پیر از خبری چنان دل انگیز

بر سوخته شد، چو آتش تیز

کان شمع نهان گداز شب خیز

پروانه صفت بر آتش تیز

دید از قلم جراحت انگیز

در دوده سرشته آتش تیز

در خون که می‌شوی سبک خیز؟

بر جان که غمزه می‌کنی تیز

گشتم بدرت چو خاک ناچیز

یک جرعه بریز بر سرم نیز

مجنون چو بدین دم دل انگیز

از سینه برون زد آتش تیز

بر پشت جمازهٔ سبک خیز

از حجرهٔ غم برون شدی تیز

زان زمزمهٔ جراحت انگیز

می‌زد به جگر زبانهٔ تیز