مجنون سوی آن شکار دلبند

آمد چو پدر به سوی فرزند

چون زلف بتان سیاه و دلبند

با دل چو جگر گرفته پیوند

سر تا قدمش کشیده در بند

وان شخص به بند گشته خرسند

مجنون چو اسیر دید در بند

زن را به خدای داد سوگند

اینک سروپای هر دو در بند

گشتم به عقوبت تو خرسند

و او نیز به هجر گشت خرسند

دندان طمع ز وصل بر کند

چون ابن‌سلام دید سوگند

زان بت به سلام گشت خرسند

بِفْریفتی‌ام به عهد و سوگند

کانِ تو شوم به مهر و پیوند

شد باز به جستجوی فرزند

بر هر چه کند خدای خرسند

چون پند پدر شنود فرزند

می‌خواست که دل نهد بر آن پند

در سلسله داشتی سگی چند

دیوانه‌فش و چو دیو دربند

گفتا سبب آنکه پیش ازین بند

دادم به سگان نواله‌ای چند

ای ما همه بندگان در بند

کس را نه به جز تو کس خداوند

چون باز گشاد نامه را بند

بود اول نامه کرده پیوند

چون شد به قرار خود تنومند

بشمرد به گریه ساعتی چند

چون دید سلیم کان هنرمند

از نان به گیاه گشته خرسند

گفت ای ز جهان بریده پیوند

گشته به چنین خراب خرسند

در حلقهٔ رشتهٔ گره‌مند

زندانی بند گشته بی‌بند

از گوش گشاد گوهری چند

بوسید و به پیش پیر افکند

پیرامن او درنده‌ای چند

خازن شده چون خزینه را بند