ای گنج ترا طلسم کونین

زان گنج بده زکات ما را

این جمله صفات محو گردان

در پرتو نور ذات ما را

زهریست که در فراق خوردیم

آن سبزه که روید از گل ما

تا چند حدیث موج و دریا

تا چند دلیل مور و بیضا

راز دل ما نمی‌شود فاش

تا لاله نروید از گل ما

چون جده من بتول عذرا

با آه و فغان و شور و غوغا

پرسد ز تو گر جناب زهرا

کای بی‌کس غم رسده لیلا

ای شمس قلاده ثریا

تقدیم رهت و شاح جوزا

بنت الشفه تو مریم آسا

آبستن گوهر مسیحا

پیچیده بخود چو موج دریا

آواره چو گرد باد صحرا

گفتند جناب حکمفرما

زحمت چکسوز دگر بفرما

برگرد کجا که بودی آنجا

دیدم زین بیش جنگ و دعوا

با بربط خود به جنبش آرم

هر شش جهت و چهارسو را

واندر دل خلق زنده دارم

اخلاق و عواطف نکو را