هر آه که بود در دل ما

برقی شد و سوخت حاصل ما

راز دل ما نمی‌شود فاش

تا لاله نروید از گل ما

ز تنها گر تنی تنها نشیند

نشیند با خدا هرجا نشیند

ز خود تنها نشین نوری که سهل است

اگر تنها کس از تنها نشیند

به کوی دوست روم چون غریب رسوایی

بود غریب رود چون به کعبه ترسایی

منم به دیر چو زاهد به کعبه چون ترسا

به غیر دیر و حرم هست هم مرا جایی

رخ نهان تو در هر چه بنگرم پیداست

ندیده دیده چه گوید نهان و پیدایی

فَأَیْنَمَا تَتَوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ

فَأَیْنَمَا تَتَجَلَّی تو قبلهٔ مایی

به غیر خواجهٔ قنبر امام دین حیدر

اگرچه هست خدا لیک نیست مولایی

یَدُ اللّه است یَدُ اللّه فَوْقَ أَیْدِیْهم

به غیر دست خدا نیست دست بالایی

بهای خاک درت نقد جان دهد نوری

که غیر این نبود غیر سود سودایی

حقا که علی امام مطلق باشد

حقیت او چو حق محقق باشد

آن کس که کند حق علی را انکار

از حق مگذر که منکر حق باشد

وحدت چه بود قاهر و کثرت مقهور

در هرچه نظر کنی بود حق منظور

در مظهر کثرت است وحدت قاهر

در مجمع وحدت است کثرت مقهور