تا چند من غریب شیدا

گردم ز تو گرد کوه و صحرا

با خشک لبی سفینه آسا

لب تر نکند به هفت دریا

ای حسن تو آفت درونها

وی تنگدل از تو سینه ما

رخت دل و دین ببردی از من

ای گلرخ شوخ سر و بالا

دیدم گل آنجمالی جایی

[...]

ای دوست نقاب زلف بگشا

بی پرده بما جمال بنما

حیفست جمال ذات مطلق

مخفی شده در صفات و اسما

رخسار تو گر نقاب برداشت

[...]

بر خیز و شفاعت علی را

تاریخ کن از برای ملا

ای داده سپهر شرع را نور

از پرتو رأی عالم آرا

ناهید ز مطربی کشد دست

گر نهی تو بر فلک نهد پا

از دست تو کلک معجز آثار

[...]

داماد کشیش دیر مینا

ناقوس‌نواز کنج ترسا

ما بی خبر از نظاره بودیم

جان رفت و خبر نکرد ما را

مانند سراب بند بر پا

بیهوده شدیم دشت پیما

بی بحر نموده شکل ساحل

بی آب نموده موج دریا

سر داده به باد بود و نابود

[...]

اینک عدم حدوث‌پیما

یک قطره نه و گزاف دریا

آن هم ز مروتست کو را

بگذاشته بی تب مداوا

ور نی بندد ز باد سودا

تب لرزه شعله جنون را

از بهر نظام کل در آنجا

همچون مژه پیش دیده بر‌ پا

با کاغذ طبع نازک ما

باران خصمی است بی محابا

آن زلف سیه دل سبکپا

یک سر دارد، هزار سودا

بی شمع رخت، نسیم گردید

جلاد چراغ خانه ما

تیغش که به ما سری ندارد

[...]

خورشید و مه از فراز آنها

چون سر عَلَم از عَلَم هویدا

چون پاچه به دیگ، پیر و برنا

نشناخته اند، دست از پا

هم ابره ی آستر مصفا

مانند گل دو رنگ رعنا

با یاد تو در دلم گره ها

چون پسته بود دورن حلوا

چون، کز رگ من، ز تاب غم ها

گردیده گره گره سرا پا