در سایهٔ تخت پیل سایش

پیلان نکشند پیل پایش

تا هر که به من رسید رایش

نازارد از آبگینه پایش

از منّت دست زیر پایش

گشتند سگان مطیع رایش

مرد سفری ز لطف رایش

چون سایه فتاد زیر پایش

زانجا که نداشت پاس رایش

بوسید به عذر خاک پایش

در دیدهٔ مور بود جایش

وز گور به گور بود پایش

گه شست به خون دل سرایش

گاه از مژه رفت خاک پایش

در کشتنم ار بود رضایش

کردم سر خویشتن فدایش

گر خون من شکسته ریزد

حاشا که بنالم از جفایش

نادیده رخش چو مردم چشم

[...]

گفتند به نیکویی ثنایش

کردند به صدر خانه جایش

دل جست به خنده رضایش

جان داد به مژده وفایش

گفتی که بکش سر از هوایش

اندیشه تهی کن از وفایش

گویی به زبان من دعایش

خواهی ز برای من لقایش

می رفت ز دیده دلربایش

می دید به حسرت از قفایش

همخوابه چو دیده ماجرایش

او نیز بمرده در وفایش

وان آهوی رفته در هوایش

خسبید به خاک زیر پایش

بشکاف زمین به زیر پایش

زن حفره به قبر دلگشایش

هر حلقه ز کاکل رسایش

چشمی است گشاده در قفایش

تیزی زبان مار دارد

دنباله ابروی رسایش

صد جام لبالب است درگرد

[...]

سر، ناصیه سای خاک پایش

جان زنده مباد بی ولایش

آن کس که به زرقوی است رایش

زر بنده شمر نه زر خدایش

زد چاک به تن پدر برایش

پیراهن صبر در عزایش