دامن به تهش فگنده در خاک

می‌کرد به آستین سرش پاک

چندان نم دیده رفت در خاک

کز تندی سیل شد زمین چاک

تیغم زن و آستان مکن پاک

بگذار که بر درت شوم خاک

می‌زد سر و دست پای در خاک

چون مرغ بریده سر بتا پاک

تا با خود از ان مصاحب پاک

پیوند وفا برم ته خاک

کردند، به درد، پیرهن چاک

دستار شرف زدند بر خاک

چون شد که آنکه دور افلاک

در خاک نهد ودیعت خاک

خوش وقت کسی که از دل پاک

در راه وفا چنین شود خاک

تو بحری و هر دو کون خاشاک

خاشاک و درون بحر حاشاک

زد معجزه‌ات شب ولادت

بر طاق سرای کسر وی چاک

رفت آتش کفر پارس بر باد

[...]

در وصف و کمال قدر او گفت

لولاک لما خلقت الافلاک

امروز در این مسطح خاک

در قبه زرنگار افلاک

ای ذات تو از صفات ما پاک

کنه تو برون ز حد ادراک

هم از تو منیر شمع انجم

هم از تو بلند قصر افلاک

آدم به تو شد مکرم ار نه

[...]

پرگار زن محیط افلاک

بر مرکز تنگ عرصه خاک

عمری به هزار دیده افلاک

گردید به گرد خطه خاک

هر نکته ازان شنیده پاک

سرمایه صد هزار ادراک

در لجه فیض نیست امساک

لیکن قحط است خاطر پاک

سوگند به ذات ایزد پاک

گردش ده چرخ های افلاک

پیراهن غنچه بی تنش چاک

وز تهمت عیب دامنش پاک

حیف است چنین دو گوهر پاک

ناگشته به وصل هم طربناک

بر قالب خود کفن زنم چاک

فریادکنان برآیم از خاک