بردند پیمبران و پاکان

از بی‌ادبان جفای بسیار

دل تنگ مکن که پتک و سندان

پیوسته درم زنند و دینار

قدر زر و سیم کم نگردد

[...]

زاهد که درم گرفت و دینار

زاهدتر از او یکی به دست آر

سرهنگ لطیف خوی دل دار

بهتر ز فقیه مردم آزار

ساقی قدحی قلندری‌وار

در ده به معاشران هشیار

بر بنده مگیر خشم بسیار

جورش مکن و دلش میازار

ای بر دلم از فراق صدبار

ناگشته به وصل شاد یک بار

در بارگه وصال خویشم

از لطف نمی دهی دمی بار

شب تیره و بار و خر شده لنگ

[...]

ای تو به همین صفت سزاوار

نام تو گره گشای هر کار

شد چیره چو دشمن ستمکار

از وی نرهی، مگر به هنجار

گشتی به سر و روی کُله‌دار

شو ساخته خدنگ‌ِ خون‌خوار

او سبق امید کرده بر کار

در درس ادب شدی به تکرار

فریاد شبان بمانده از کار

میش آبله پای و گرگ خون‌خوار

بودند به زاری آن دو غم خوار

در چنبر یکدگر گرفتار

مادر ز نهیب شرم اغیار

بنشست به گوشه‌ای دل‌افگار

در گوشهٔ صحن و کنج دیوار

می‌کرد سرود عشق تکرار

چون گشت بسی به دشت و کهسار

از کوه شنید نالهٔ زار

درد که نهاد بر تو این بار؟

سودای که کرد با تو این کار؟

آخر پدر توام، نه اغیار

بیگانه مشو چنین به یک بار

از کش و مکش دل ستم کار

در سلسلهٔ بتی گرفتار

یاران به تأسف از چنان یار

خویشان به تحیر از چنان کار

دیوانه به درد خود گرفتار

حیران شده ماه نو در آن کار