هان ای کل تا زدم مزن لاف

ای تو بره ریش . . . غراره

در سبلت و ریش خویش بنگر

هست از در عبرت و نظاره

جولاهه کار مانده گوئی

[...]

با این غم و درد بی‌کناره

داروی فرامشی است چاره

خرسند شدن به یک نظاره

زان به که کند ز من کناره

افتاد میان سنگ خاره

جان پاره و جامه‌ پاره پاره

زان شیفتهٔ سیه ستاره

من شیفته‌تر هزار باره

چون کشته شدم هزار باره

بر من به چه می‌کشی کناره

از کشتن کشته‌ای چه خیزد

کشته که کشد هزار باره

حاجت نبود به تیغ کشتن

[...]

آمد مه و لشکر ستاره

خورشید گریخت یک سواره

آن مه که ز روز و شب برون است

کو چشم که تا کند نظاره

چشمی که مناره را نبیند

[...]

ماییم قدیم عشق باره

باقی دگران همه نظاره

نظارگیان ملول گشتند

ماند این دم گرم شعله خواره

چون چرخ حریف آفتابیم

[...]

ای گشته دلت چو سنگ خاره

با خاره و سنگ چیست چاره

با خاره چه چاره شیشه‌ها را

جز آنک شوند پاره پاره

زان می‌خندی چو صبح صادق

[...]

در جلوهٔ من کند نظاره

وز سینه برآورد حراره

ای گشته دلم هزار باره

از تیغ غمت هزار پاره

من غرقه میان خون ز گریه

خوش خنده زنان تو از کناره

نزدیک به مردنم ز شوقت

[...]

دنیا جیفه است و اهل دنیا

اکثر چو سگان جیفه خواره

جیفه به میان و جیفه خواران

رو کرده در او ز هر کناره

یکدیگر را به زخم دندان

[...]

خیلش گذران به هر کناره

چون گله گور بی شماره

گر ناوک خار و تیغ خاره

کردی کف پاش پاره پاره

بر قیس ز دست داده چاره

این واقعه شد سه چار باره

گر بی خودیی کنم چه چاره

من آدمیم نه سنگ خاره

ور گردد جیب عمر پاره

ماشاء/الله کان چه چاره

ساقش شده صد قلم ز خاره

کردی ز میان ره کناره

شیشه که شود میان خاره

ز افتادن سخت پاره پاره

نرگس همه دیده از کناره

می کرد به این و آن نظاره