گر روی به مقصد من آرد

بی مقصد خویش جان سپارد

تا پی به دیار لیلی آرد

پیش پدرش سخن گزارد

حرفی که نه دانشش نگارد

در نامه سیاه رویی آرد

بردن سوی دوست گر نیارد

باری به سگان او سپارد

کو همت خود به آن گمارد

تا لیلی را پدر بیارد

این مهر و وفا چه سود دارد

وین محنت تو چه راحت آرد

گل را به نشاط خنده آرد

از دیده ابر اشک بارد

خاقانی را مپرس کز غم

ایام چگونه میگذارد

جو جو ستد آنچه دادش ایام

خرمن خرمن همی سپارد

تا کی مژه‌ام ورق نگارد

لب قصه به خون دل برآرد

دایم سر ناخنم پر از خونست

کز صفحه سینه خط شمارد

این نقش و نگار را کسی چند

[...]

چون دل به علاج درگمارد

آید قدم و فغان برآرد

نازک رقمی که او نگارد

چون نخل بلا شکر برآرد

در دل از بس که شوق دارد

در شاخ چو برگ پر بر آرد

گفتم حرفی که دل شمارد

هر چند نتیجه ای ندارد

گر کار بکشته ندارد

گو ابر بجز شرر نبارد

منعش مکنید از آتش عشق

گر سوخته‌ای فغان برآرد

یکدم نشود کسی که سوزی

[...]

کز ذوق سماع، پر برآرد

این کهنه قفس بجا گذارد

اول قدمی که عشق دارد

ابری است که جمله کفر بارد